Uncle Buck
John Hughes, USA 1989
Foute humor uit de jaren tachtig? Dan is wijlen John Candy je man! De corpulente Canadees was een onvermijdelijk gegeven in die tijd, tot zijn veel te vroege overlijden op 43-jarige leeftijd in Mexico, waar hij natuurlijk ook aan een film bezig was. Maar het is dus inmiddels 25 jaar geleden dat hij overleed, en 30 jaar sinds zijn hit Uncle Buck uitkwam. Hij speelt laatstgenoemde, die door zijn broer als laatste optie wordt verzocht om een tijdje op zijn huis en kinderen te komen passen. De kinderschare bestaat uit een gezeglijk jongen en meisje en een dwarse tiener. Het verhaal volgt wellicht een wat vast stramien, maar blijft dankzij Candy onvergetelijk, al vanaf zijn ronkende aankomst in een uitlaatgassen spuwende automobiel, net zo luidruchtig en onhebbelijk als de oom zelve. Reken er overigens ook maar op dat dertig jaar na dato sommige grappen echt fout zijn.
Maar waarom Zienema Uncle Buck draait? We moeten alweer afscheid nemen van een geliefde medewerker, die een lijst potentiele afscheidsfilms inleverde die stuk voor stuk niet (legaal) te bekomen vielen, totdat de programmeurs oog viel op het onderaan het lijstje bungelend kopje ‘foute jaren 80 humor’. Ziedaar.
John Candy begon als zoveel komediegrootheden in het theater en op televisie, waar hij geweldige imitaties op weggaf, van Pavarotti en Orson Welles tot Divine en Gertrude Stein. Zijn doorbraak beleefde hij naast Tom Hanks in Splash (1984), maar niet voordat hij al in 1981 veel van de stemmen had gedaan voor de animatiefilm Heavy Metal (overigens net als Splash van Ivan Reitman, van latere Ghostbusters faam). Een schier eindeloze reeks films en televisiewerk zou volgen, inclusief wat serieuze rollen (hij was de gedoodverfde man om Ignatius O’Reilly te spelen in de verfilming van een van de meest geniale boeken aller tijden, John Kennedy O’Toole’s A Confederacy of Dunces), die hem goed afgingen. Maar hartproblemen op jonge leeftijd zaten bij hem in de familie en braken een groots carrière jammerlijk vroegtijdig af.
Na zijn dood verschenen nog een paar films, waaronder Canadian Bacon (1995) van Michael Moore (het is overigens niet voor niets dat deze zich schielijk weer documentaires maken wierp). Dat Ween hun plaat Chocolate and Cheese aan hem opdroeg, zegt toch wel iets. En wie weet worden de Canadese Oscars een dezer dagen in The Candys herdoopt. Het zou een passend eerbetoon zijn aan een groots komediant.
Schrijf je in voor de Zienema nieuwsbrief