Optredens van Unsane in het begin van de jaren 90 schaar ik onder mijn favoriete beukconcerten in ons geliefde Vera. Die heerlijk compromisloze agressie,  die volle edoch heldere totale distortie, de beukende drums, knoeperende bas (term copyright Pepr) en maniakale schreeuwzang; soms kan muziek nu eenmaal van een grote schoonheid zijn.

Het is in die tijd, dat er een cultschare van noiserock adepten in Vera ontstaat. Bands als God Bullies, Helmet, Melvins, Steel Pole Bathtub, The Cows, The Jesus Lizard en Unsane strelen de oren tot het uiterste en de decibellen kunnen niet op. Hoewel invloedrijk zijn de concerten over het algemeen verre van uitverkocht. Dat maakt het voor de bezoeker wel zo aangenaam, druk genoeg en toch volop ruimte voor enige bewegingsvrijheid en geen plastic bekers (euh... hadden we dat toen eigenlijk al?). Traditioneel wordt er aan het eind van een concert lustig  met flesjes op het podium gehamerd en met het lawaai van een volle zaal menig toegift afgedwongen. Er zijn echter niet veel Groninger bands, die zich destijds aan het genre wagen, eigenlijk schieten alleen namen als Skelter (met leden van Green Hornet) en Captain Nemo (later verder als Mobile) me te binnen.

Unsane komt uit de goede stad, als het gaat om het oppikken van de juiste invloeden. Uit de New York no wave scene ontstaan begin jaren 80 een aantal nieuwe noisebands als The SwansLive Skull, Pussy Galore, Foetus en Sonic Youth. Het gebruik van straight forward rock ritmes en akkoorden is not done, hetgeen resulteert in gestripte, experimentele, dissonante en tegelijk keiharde muziek. Niet geheel toevallig staan deze bands indertijd ook op het Vera-podium. Tegelijkertijd is er halverwege de jaren 80 in New York een hardcore punk/metalcore scene met bands als Agnostic Front, Cro-Mags en Sick Of It All. Al deze noise, punk en metal invloeden komen al dan niet bewust samen in Unsane.

Unsane wordt in 1988 opgericht door vrienden en studiegenoten Chris Spencer (gitaar), Pete Shore (bas) en Charlie Ondras (drums, ook Boss Hog). De band is een ultiem powertrio, dat een massale gitaarmuur met in de basis simpele en catchy akkoordenriffs weet te koppelen aan niet voor de hand liggende beukende ritmes. Op deze manier onstaat de herkenbare doordenderende machine, die nu bekend staat als Unsane.

In 1991 verschijnt het gelijknamige debuutalbum en wordt meteen een trend gezet met de altijd bloederige albumcovers. In dit geval zien we een onthoofd lichaam over de treinrails liggen. Nee, over gezellige zaken gaat het niet bij Unsane; dood, verderf en vernietiging zijn de favoriete borrrelonderwerpen. Helaas wordt dit in de praktijk gebracht als Charlie Ondras in 1992 aan een overdosis heroine overlijdt. Hierop verschijnt de aan hem opgedragen complilatieplaat 'Singles 89-92' met vroege Unsane songs. Zijn plaats wordt ingenomen door Swans en Foetus drummer Vinny Signorelli. Als in 1994 Dave Curran de nieuwe bassist van Unsane wordt, is de definitieve line-up bereikt.

Er volgen een aantal classic Unsane platen, 'Total Destruction' (1993), '  Scattered, Smothered & Covered' (1995) en 'Occupational Hazard' (1998). Op elke plaat is de unieke Unsane-sound even herkenbaar, maar zorgt de produktie telkens voor een vetter en breder geluid. Eigenlijk is het met Unsane hetzelfde als met even eigen en unieke beukbands als Motörhead en Slayer; je weet precies wat je kunt verwachten, maar het blijft genieten.

In deze tijd treedt Unsane ook bijna jaarlijks op in Vera, aanvankelijk voor de bekende honderd liefhebbers, later ook voor het dubbele aantal. In 2003 zien we een onveranderd blazend Unsane terug, gevolgd door het laatste Vera-optreden in 2005. In dat jaar wordt 'Blood Run' uitgebracht en in 2007 komt de voorlopig laatste Unsane plaat 'Visqueen' uit. De nieuwste Unsane release is binnenkort gepland en de band staat nu na een langere pauze voor de 8e keer in Vera. Wedden, dat het weer een van mijn favoriete beukconcerten wordt?

Voor het zover is bestijgt eerst nog het Groninger Moan het podium. Dit trio perfectioneert al een aantal jaren vanuit repetitiecentrum Het Viadukt de repetitie van de meest massaal klinkende akkoorden onder basale doordreunende drum-ritmes, ondersteund door voldenderende basklanken. Raw, primitive stoner, droner, sludgers noemt Moan zichzelf op de eigen myspace. Bij een concert in thuisbasis Viadukt klinkt het mij nog het meest naar iets als Sunn O))), dat ineens nog een akkoord erbij speelt, ondersteund door een soort van Melvins-drums. Geruchten gaan dat local metal hero Wokkel voor de gelegenheid een aantal vocalen voor zijn rekening gaat nemen. Krijgt Moan nu ineens een songfactor? Kan Wokkel  Chris Spencer in zijn manie naar de kroon steken? Ga voor het antwoord op deze en meer vragen op 7 juli vroeg naar Vera!

Dikkie.