Whispering SonsBEL
FornetBEL
Belgian post-punk breathing dark and atmospheric sounds
Mensen kijken graag naar spannende films, dat is namelijk een veilige manier om met je angsten in aanraking te komen. Je ziet alles waar je bang voor bent, maar je hoeft maar even niet naar het scherm te kijken om te weten dat het allemaal niet echt is. Dat schijnt onderzocht te zijn.
Nog zo’n feitje: depressieve mensen zouden graag naar droevige muziek luisteren. Dat zou dan zijn omdat je kunt horen dat er mensen zijn die het nog beroerder hebben dan jij. Ook dat is onderzocht en waar bevonden.
Ik moest aan deze twee dingen denken toen ik afgelopen januari tijdens Eurosonic Whispering Sons’ zangeres Fenne Kuppens op het podium zag staan. Bang van haar was ik nou niet direct, maar ze flirtte met al het duistere dat een mens in zich heeft en dat is, hoe je het ook went of keert, erg fascinerend.
Daar stond ze, in het schemerduister tussen de felle stroboscooplampen. Als de lampen oplichtten zag je tussen haar wapperende, blonde haar twee wijd opgesperde ogen. Ze danste mee op de muziek die haar bandleden speelden, maar op een wat afwezige manier. Af en toe stopte ze, halverwege een beweging, om uit stilstand het publiek te bekijken. Ze deed me aan zowel Beth Gibbons als aan Ian Curtis denken.
Het was lekker aangedikt; bij muziek –en zeker bij deze muziek- hoort per slot van rekening een flinke scheut theater en ik denk dat Fenne zich dat heel goed bewust was. Tenslotte ging het bij Whispering Sons ook over weinig vrolijke zaken: eenzaamheid, verdriet en nog veel meer narigheid werden bezongen. Weinig opgewekt, maar enorm intrigerend en vandaar dus mijn gedachtesprongen naar die spannende films en muziek voor depressieve mensen.
De muziek was kil, hard en drie kwartier lang werd de agressie nog nét ingehouden, dat laatste was één van de redenen waarom het zo goed was. En je kon er op dansen. Net als Killing Joke of Joy Division was ook dit muziek voor mensen die wel willen dansen, maar het eigenlijk niet kunnen en daar bovendien ook veel te chagrijnig voor zijn. Jagende gitaarloopjes, elektrodrums en van die hele ijle synthesizers. Vaak niet eens gevat in een liedje met een kop of staart, maar meer in een deken van springerige mineurakkoorden. Behalve dan in ‘Alone’, want elke band heeft ook één geweldig popnummer nodig. Op het laatst mocht alle zorgvuldig opgebouwde spanning er eindelijk uit: het optreden eindigde in een storm van feedback en gierende synths. Fenne stond aan de zijkant toe te kijken hoe de boel gesloopt werd. Nog steeds met die opengesperde ogen, dromerig meedeinend op de herrie.
Zelf werd ik er heel vrolijk van. Ik durf je niet precies te vertellen wat dat zegt over mijn geestelijke gesteldheid.
-Bart
De support komt van de eveneens Belgische band Fornet. Dit vijftal maakt eigenzinnige en doordringende post-punk met Krautrock invloeden, die tot uiting komen in de monotone ritmes, koele melodieën en scherpe gitaren. De gelijknamige debuut EP kwam uit in 2017, die werd opgevolgd door de 7" "Winter / Milk".
Whispering Sons | Official Website