Lijstjes… Als in jaarlijstjes van 2022 van beste albums. Ikzelf ben daar niet zo van omdat ik vaak albums in dat jaar pas ontdek van decennia ervoor en mij niet zo bezig houd met wat er vorig jaar uitgebracht is. En als het echt belangrijk is hoor ik dat wel, toch?

Enfin, waarom deze inleiding over lijstjes ?! Omdat het laatste album van de band van hedenavond Wiegedood ik wel heel vaak heb voorbij zien komen in menig jaarlijstje op fb/insta en andere mediums.

Dus dat triggert mij om het album ook maar es te checken. Jaja, ik weet het…soms loop ik een beetje achter de feiten aan.

“There’s Always Blood At The End Of The Road” is het laatste wapenfeit van de mannen en tering, wat een beest van een album is dit hé…

Eerste reactie op Youtube: “the first song sounds like a swarm of angry wasps!”

Angry…agressief is een understatement! Wat een bruut, extreem agressief (in de positieve zin des woords) album is dit! Manmanman, zette ‘m vanmorgen aan en kon niet stoppen met luisteren en wat gaf het mij een heerlijke energie.

Dat Black Metal in verschillende vormen kan worden gegoten en qua originaliteit nog lang niet uitgemolken is bewijst deze band met een verfrissend album vol met eigenzinnige hersenspinsels en met venijnige en verschroeiende riffs. Van begin tot het einde fascineert deze plaat en begrijp goed waarom dit album bij menigeen bovenaan op hun jaarlijst prijkt.

Nu de briljante trilogie “De Doden Hebben Het Goed” is afgerond en de band zich onttrokken heeft uit het keurslijf daarvan, hebben zij zich helemaal laten gaan qua razernij en agressie op hun vierde album. En dat is te merken, Wiegedood blijft Wiegedood maar het nieuwe album bewandeld toch ergens een nieuwe mooie lange intense donkere weg die zeker laat zien wat deze 3 eenheid in hun mars heeft en in de toekomst nog meer gaat brengen.

Of je het nou wilt of niet komen de namen Amenra en Oathbreaker voorbij, want alle leden hebben wel een verleden of zijn nog steeds actief in deze bands. En laten wij wel zijn dit misstaat natuurlijk niet op je muzikale curriculum vitae. Aan de andere kant, Wiegedood is zoveel groter geworden in populariteit de laatste jaren, dat de band op eigen kracht het publiek wel aan zich weet te binden.

Want naast het sterke studiowerk wat zij uitgebracht hebben, weet de band “live” hun  donkere, intense, atmosferische, agressieve Black zo niet nog feller verbetener extremer neer te zetten. Dat je daarna als publiek murw gebeukt bent, maar toch nog je extra shot wilt hebben. En die keren dat ik ze gezien heb, of de zaal nou groot is of klein is, leveren zij weer die speciale ervaring en brengen met hun sound en hersenspinsels wederom een perfect avondje Black Metal op hun eigen manier. Prachtig!!!

 

En dan hebben wij ook nog een support. En wat voor één ?!!!

Het eveneens uit België afkomstige Modder die met hun moddervette Sludge/Doom (met een industrial sausje)  uit een geheel ander vaatje tappen.

Ben zelf wel van de variatie op één avond, dus juich ik dit volledig toe. Nou wil het feit dat dit bij hun debuut in 2022 op de Vera planken ook al voor kwam toen zij mochten openen voor DOOL. Was zelf aanwezig in de hoedanigheid als dj die avond en kon zien dat het aanwezige publiek de band omarmde als een verloren zoon en smulde van die zware (bas)laag die als een warme deken over hun heen vloeide. Heerlijk!

Over verloren zonen gesproken, Maurice (van der Es, bassist) één van de leden van deze band is natuurlijk geen onbekende meer in deze stad. Als oud inwoner/Veraan was hij verre van onbekend in de muziek scene (oa. Shikari) en het fantastische uitgaanscircuit destijds.

Onze voorliefde voor Kyuss kruiste onze paden. Zwaar, log, zompig en ziehier tig jaren later zit de man muzikaal op zijn plek.

Mocht de ep “Mudslinger” uit 2020 een voorbode zijn, met het toetreden van 3 nieuwe leden komt dan in 2021 het gelijknamige debuut (uitgebracht op  Laybare Recordings en Consouling Sounds) die als een loodzware beuker menig platenspeler weet te vinden en de band op de kaart zet.

Menig promotor weet de band te vinden en veel podia zijn in de tussentijd al bestegen. De band weet zichzelf goed in de schijnwerper te spelen door een live reputatie op te bouwen die geen weerga niet kent. Geloof mij, je broekspijpen wapperen en je hoofd zal die op en neergaande beweging vrij snel maken.

En laat je niet bedriegen door de loodzware (bas)sound, er zitten meerdere onderlagen in van industriële klanken tot sferische synths, dat uiteindelijk toch wel voor een verrassend eigen geluid zorgt.

Kortom, op tijd komen dus!

Case