“When you’re a kid, time moves so slowly because you are always thinking, “when is Summer coming?” or “when’s Christmas?”, but as an adult, it goes so incredibly fast. [Synedoche, New York] deals with that in such an imaginative, frightening way.”
- Jennifer Jason Leigh

De tijd kan door onze vingers glippen. Vrijdag vloeit over in maandag en vorige week dinsdag voelt opeens een heel leven geleden. Voordat je het weet, ben je dood en vergeten - een angst die iedereen wel eens gevoeld heeft. Dit onbehaaglijke onderwerp wordt aangekaart in Synecdoche, New York, waarin we de wanhopige theaterregisseur Caden (Philip Seymour Hoffman) volgen. Door het plotselinge besef van zijn eigen sterfelijkheid, wil hij zijn leven tot de essentie terug brengen. Hij begint aan een megalomaan project, een steeds verder uitdijend magnum opus waarbij de grens tussen realiteit en fictie vervaagt.

Charlie Kaufman was eerder vooral bekend als scenarioschrijver voor Being John Malkovich, Eternal Sunshine of the Spotless Mind en Adaptation. Allemaal films met persoonlijke onderwerpen, existentiële vraagstukken en surrealistische verhaaltechnieken. Kaufman handhaaft die unieke aanpak in zijn zelf geschreven regiedebuut, het resultaat is een veelvuldig gelaagde film. Zoals Cadens toneelstuk de spiegel is van zijn leven, zo is de film het spiegelpaleis van Kaufmans geest. De invalshoeken zijn talrijk, de reflecties oneindig.

Het mooie aan film is dat deze in staat is om onze gevoelens op een cathartische manier te onderzoeken. Die herkenning hoeft mijns inziens niet alleen maar eng te zijn, maar kan ook voor broodnodige reflectie zorgen. Synecdoche, New York is bij uitstek een film die dit toelaat.

-Hilde

De film wordt ingeleid door dr. Steven Willemsen, narratoloog aan de RuG. Hij zal ons vertellen over over Kaufman, deze (veel te) ambitieuze film, en de langzame (her)waardering ervan.