Pontypool (Bruce McDonald, Canada 2008)

In dit filmtijdperk van remakes, reboots en remakes van reboots is het erg zeldzaam dat je een film ziet waarvan je 3 jaar later nog denkt: Goh, wat was dat een originele film. Hoewel de verleiding groot was om een afscheidsfilm te kiezen met genoeg blood & gore om Michael Bay in te verzuipen, kies ik dan toch maar liever voor optie 1: iets gaan kijken wat niet al een paar dozijn keer gedaan is. Ik hoop in ieder geval dat jullie lieve kijkbuiskinderen deze film net zo weird, grappig en bij tijden verrekte spannend vinden als ik vond toen ik hem voor het eerst zag. Ik heb het natuurlijk over Pontypool! Hier heb je een film die zonder miljoenenbudget en zonder krankzinnig overbetaalde A-list filmsterren voor mekaar bokst wat de heren Spielberg & Lucas al jaren niet meer lukt: een originele film maken met als uitgangspunt een bekend concept.

In Pontypool is dat concept de zombie-apocalyps, maar dan anders. Ik wil niet teveel over het plot vertellen (want daarmee zou ik de originaliteit nogal onder de koude douche zetten), maar verwacht in ieder geval geen overdosis afgehakte ledematen. In plaats daarvan worden we getrakteerd op de medewerkers van een kleine lokale radiozender. Let vooral op Steven McHattie als de aan lager wal geraakte radio host, die hij fantastisch neerzet als een foute gast waar je bijna ongewild toch sympathie voor gaat voelen. De dagelijks sleur van radio maken word echter snel verbroken als er vreemde telefoontjes binnen beginnen te komen: er zijn rare dingen aan de hand in het normaal zo slaperige Pontypool...  - Elmer

pontypool moviemeter