Ik snap het best, je bent zelf niet de jongste meer en je publiek ziet er uit als een tegen een pensioengerechtigde populaire football held. Brullend met de vuist omhoog. Morgen staan ze weer bij het football, hun hoofd in de kleuren van hun team geverfd. De vrouwelijke fans zijn zo mogelijk nog lelijker en zijn de ooit zo populaire mooiste meisjes van de klas die nu met stopmiddelen de ruimtes tussen hun rimpels opvullen. Hun bosten zo groot en strak, de tepels als rubbers uitgerekt onvrijwillig ten hemelen wijzend. Ze wachten op het moment om er met een kilometertje of driehonderd af te schieten en de eerste tepel op de maan te worden. De lippen opgespoten als bavianenkonten en ogen die scheelgetrokken bij de neusholte beginnen en ergens op het achterhoofd elkaar ontmoeten zonder daarbij nog te kunnen knipperen.

Niet echt iets om je op te verheugen dag in dag uit. Dan ga je aan de drugs, zet het op een zuipen en steekt een vinger in je oog in de hoop dat je deze ellende nooit weer hoeft te zien. de strippers op het podium helpen wel maar zijn niet echt geloofwaardig meer als backstage materiaal als je zelf na de show aan de perslucht moet en met je rollator het podium verlaat.

"R.I.P: All Bad Things Must Come To An End" Mötley Crüe stopt! En ik snap het. Na dertig jaar Amerika, touren, snuiven, zuipen, blowen, wippen met topmodellen en daar de bijbehorende ziektes van oplopen, dan ben je toe aan rust. De highschool worstelmannetjes die met de bijbehorende anabolenspuit nog in de bil die overdreven staan te joelen als de koeien die ze zijn en jij, jij kunt je rug nog amper rechthouden van het gewicht van de gitaar die aan elke wervel trekt. "Ten seconds to love" is “nu trek jij alvast je pon maar uit ik moet nog even plassen en dan ben ik in tien minuten bij je in de bedstee”. "Shout at the Devil" wordt shout at me devil wat ik heur die nait al te best. Ach de mannen, Tommy, Vince, Mick en Nikki ze hingen aan de muur van elk meisje, want ook al was het dan hardrock deze jongens waren verlost van genre, verlost van mannelijk of vrouwelijk en daardoor ubersexy . Ze hingen ook aan mijn muur en ondanks dat ik een vroeg overtuigd heterootje was maakte ik voor Motley Crue graag een uitzondering.

Op hun muziek onderging ik de perikelen van de pubertijd, zij waren naast de punk mijn punk. Zij vervloekten, spuugden, staken middelvingers op. Zij rockten! Na vele jaren van ups en vooral veel downs kwamen de heren nog een keer keihard terug met "Saints OF Los Angeles" wat een prachtplaat! Alle nummers sloegen terug op de als boter lezende biografie "The Dirt" waarbij ons een smeuïg kijkje werd verschaft in de keuken van Motley Crue. Rock 'n Roll zoals ik er in geloofde, rebels en aan de rand van de maatschappij. Liters Jack Daniels drinken om die later uit te pissen in het zwembad, Liters Jack Daniels drinken en daar geen leverproblemen aan over houden, Liters Jack Daniels en nooit een kater.

ik ben de heren van de Crue eeuwig dankbaar, want "Shout At The Devil"  op vinyl met uitklaphoes (gatefold was een onbekende term) was samen met "Kill 'em All", "Metal on Metal", "Number Of The Beast" en nog wat platen die ik niet allemaal ga oplepelen de soundtrack van mijn jeugd. Ik zal zeker "Shout at the Devil" nog vaak opzetten en denken aan dat kamertje bij mijn ouders volgehangen met posters, visnetten en mijn vader die met zijn ring tegen de verwarmingsbuis aan tikte "Kan die kolere herrie niet wat zachter!!"

- Wokkel