© Simone v/d Heijden

Maandag 12 mei, alweer een tijdje terug, hadden we Scraps in de kelder staan. Voor diegenen met een slecht geheugen: dat was die éénvrouwsband uit Australië. Een modaal gevulde kelder (maar toch zeker niet gek voor een dinsdag) worstelde zich eerst door de muziek van voorprogramma Bezwaarden heen. De deuntjes en geluiden gingen alle kanten op en iemand uit het publiek vroeg me of die jongens “dit nou met opzet deden” of of ze werkelijk nog nooit hadden gehoord van ritme. Gijs en Bert kennende ga ik voor optie A. Ziedaar een nieuw genre: “mindfuck”. Het mocht geen straf heten want het merendeel van het publiek stond gebiologeerd te luisteren en ik denk dat de hersentjes hebben gekraakt. Nadat het publiek weer bij positieven was, was het aan Laura van Scraps om de aandacht te winnen. Dat lukte prima. Het publiek was wederom aandachtig aan het luisteren naar de combinatie van oude synthesizers en drumcomputers met een hoge, fragiele zang. Na een mid-performance-speech over ’s nachts poepen op een voetbalveld waar de volgende dag een herdenking plaats zou vinden riep het publiek om meer muziek. Meer muziek kwam er. Ik verloor zelf de aandacht een paar nummers voor het einde maar dat komt waarschijnlijk door mijn persoonlijke voorkeur voor interactie tussen musici.

De volgende dag was pittig dankzij die eeuwige consumptiebonnen die toch altijd garant staan voor een goede avond. Ik heb Laura en haar twee vriendinnen een korte tour gegeven door de stad. Menig “Is that really THAT old?!” kwam mij ter ore. In Australië, jong als het land is, moet je immers oppassen dat je oma niet in het nationaal geschiedkundig museum belandt. Het feit dat onze kelder 13^e eeuws is was er dan misschien ook deels debet aan dat het trio zo onder de indruk van onze allereigenste club was. Zó onder de indruk dat ze een filmpje met onderschrif “Vera Rules” op Facebook plaatsten. Wat doen we toch heldenwerk hier bij Vera. |RUTGER