Het was een rare avond om te werken deze zaterdag, 14 november. Misschien lag het aan mij, maar er hing geen sfeer in het pand. Alsof Vera ergens anders met haar hoofd zat. Ik was er zelf ook niet helemaal bij. Wat er vrijdag in het Bataclan theater en de rest van Parijs gebeurd was, spookte nogal rond door mijn hoofd. Nooit gedacht dat ik door dit soort dingen aangeslagen zou raken, Maar ja. Rock n' roll slaapt niet. Zelfs niet na dit soort dingen. Gelukkig hadden we Canshaker pi in de kelder staan. Een bandje wat ik al een tijdje volg en eindelijk weer een keer live kon zien. 
Het was erg mooi om te zien dat hoe dichterbij de show kwam, hoe meer ''ziel'' er weer in het pand terugkwam. En zo hadden we bij aanvang toch nog een redelijk leuk clubje mensen voor de band staan. Canshaker pi had wel even nodig om van de grond af te komen. Pas halverwege de show zat ik er een beetje in. Canshaker zijn compromisloze nummers met uitstapjes naar bands als Pavement en Weezer zijn soms ongenadig hard en zitten erg goed in elkaar. Erg mooi ook om te zien dat deze jonge gasten ongeacht de omstandigheden altijd kapot gaan. Vandaag was geen uitzondering.Daarom was het raar om te zien dat als je om je heen keek volgens mij bijna niemand er enorm in zat. Soms was normaal applaus geven al te veel gevraagd. erg jammer. Aan de band lag het in ieder geval niet.
Canshaker pi is voor mij nog steeds een bandje wat ik veel meer wil, en moet zien. en ik deel deze mening waarschijnlijk met de halve zaal. Alleen niet op deze zaterdag. Deze zaterdag was kut. Maar dat lag totaal niet aan de band