Foto: Marc de Krosse

Colleen en tourmanager Mike kwamen wat gestrest aan, toen ze eindelijk Vera gevonden hadden. Blijkbaar weet een groot deel van het volk dat op de vroege zaterdagavond door het Groningse centrum loopt niet waar Vera is. Maar na een zwerftocht door het regenachtige centrum van Groningen wisten ze Vera te vinden, en na een heerlijke lasagne van Edwin en de luxe Vera-hotelkamers waren de gemoederen voldoende gekalmeerd voor een uitstekend kelderbar showtje.

Bert Scholten trapte af met een zelfgebouwde vibrafoonsynthesizer, een houten instrument dat je bespeelt als een xylofoon. Een synth waar je op kan drummen zeg maar. Een experiment, maar ook een thuiswedstrijd: Het publiek joelde na elk nummer om meer. De nummers rammelden aan alle kanten en ergens draaide Bert het feedback knopje nog eens aan, waardoor het verder de noise kant op ging. Geen gemakkelijke muziek, maar Bert durft in ieder geval. De kelderbar is een uitstekende plek om dit soort experimenten neer te zetten, niet te lang in de oefenruimte blijven plakken, gewoon aankloppen bij Marinke en spelen!

Colleen Green heet ze en dit jaar nog heeft ze een knaller van een poppunk plaatje afgeleverd. Met alleen wat droge beats, twee akkoorden en haar stem bewijst ze nog maar eens dat een goed liedje weinig nodig heeft. Ze trapte de set af met de single Taxi Driver, putte daarna nog wat uit de hits op haar plaat Sock It To Me, waarna ze een tijdje wat rustiger nummers speelde en de set wat inkakte, maar ze maakte het voor mij goed door aan het eind nog I Wanna Be Degraded en Dance The Night Away te spelen. Het was aangenaam druk, iedereen die voor Colleen kwam stond met volle aandacht vooraan. De beats in de zaal sloegen ook nog eens aan, Vera was voor een keer weer eens bomvol. Mooie avond!

| THOMAS