Downstage Terugblik
John Hekert
Auteur: Edwin Delger
Fotograaf: Marc de Krosse
Af en toe kan ik zo intens gelukkig worden van de zaterdagavond (en ja, nu praat ik over Downstage). Publiek dat begrijpt wanneer het niet de bedoeling is de afgelopen week van je af te praten als er een zanger-gitarist een rustige, intieme set voor ze speelt. Bij John Hekert maakt het niet uit dat wij van Downstage vergaten papier met stilteverzoekjes in Vera op te hangen
Op woensdag eens kijken wie geboekt staat voor aankomende zaterdag, op de site een lege datum. Bericht naar Thomas die nog druk bezig is een muzikant te vinden. 'Misschien vakantie', zegt hij. Een avond vrij prima, maar om dit nou vakantie te noemen, gaat mij wat verder. Iets te laat valt het kwartje, de band met Rik en Gijs. Helaas blijken ook zij niet beschikbaar. Zo wordt het toch nog spannend of die vakantie uiteindelijk letterlijk bedoeld blijkt. Het verlossende bericht dat John Hekert, o.a. bekend als de lapsteel-gitarist van North to the Night, een soloshow komt geven. John gaat vanavond iets nieuws proberen. Waar zijn sologeluid in het verleden redelijk singer-songwriter was, zeker qua gitaargeluid, gaat hij vanavond een soort lapsteel-klank creëren met een gewone gitaar. Een gelid aan effectenpedalen moet samen met een slide bij deze missie hulp bieden.
Bijna twaalf uur, showtijd. Met een gin in de hand om de opkomende zenuwen de baas te zijn, neemt John plaats achter zijn gitaar. Voor een optreden dat zo last-minute werd aangekondigd, verrast het mij hoe goed gevuld de kelder is. Dromerige tonen vullen de ruimte, mensen zijn aandachtig aan het luisteren. Soms voorzichtig fluisteren tegen de buur, niet te hard, straks wordt de sfeer doorbroken. In het begin van de show ligt de zang net niet lekker op het geluid. Zodra we deze iets harder proberen te zetten, begint het gevreesde feedbacken. Enter Koos, één van de professionele geluidsmensen van de zaal, met het minuscuul verzetten van twee schuiven op de equalizer is het geluid perfect, de held. Lang uitgesponnen nummers met een grote americana-tik, doen mij in een roadmovie-gevoel a la 'the straight story' terecht komen. Het is zaterdagnacht, maar in de kelder hangt een zondagmatinee-gevoel. Als John stopt met spelen, blijkt dat hij 45 minuten heeft gespeeld. Het voelde echt als 20.