Met ‘Perfect Darkness’ breekt Fink behoorlijk met de drie vorige platen: het is de eerste keer dat zanger Fin Greenall niet op de hoes afgebeeld staat. Afgezien daarvan sluit de plaat bijna naadloos aan op voorganger ‘Sort of Revolution’ (2009).

Perfect Darkness is daarmee geen grote verrassing. Fink doet precies wat we inmiddels van hem gewend zijn: sobere, repetitieve gitaarnummers die hij ondersteunt met zijn bezwerende en ietwat sombere stemgeluid. Niet ontzettend vernieuwend ten opzichte van zijn eerdere werk, maar wel net zo fijn en vooral meer een kloppend, broeierig geheel. Waar ik voorheen eerder geneigd was om een enkel nummer van Fink te luisteren, laat ik Perfect Darkness rustig zijn 45 minuten voldraaien. En nog een keer. En het prachtige ‘Yesterday Was Hard on Us’ dan nog een keertje extra.

- Marinke

NB. Fink speelt zaterdag 8 oktober in de Oosterpoort.