Incubate 2011 had maar liefst zeven dagen lang een geweldig programma, het liefst was ik er elke dag geweest. Om even op en neer te gaan is Tilburg toch wel vrij ver weg (Ralf deed het eerder deze week wel, zie zijn verslag van de Incubate-dinsdag), dus ik maak pas op vrijdag de tocht richting het verre Tilburg om me er tot en met zondag in het festivalgedruis te begeven.

 

Al iets voor half elf (’s ochtends, ja) arriveer ik vrijdag in het Midi Theater, koop een grote Incubate-mok, laat hem vullen met koffie en bemachtig een fijne stoel in de zaal. Precies op tijd om Michael Azerrad zijn positie voor de lessenaar op het podium te zien innemen. Hij mag vandaag de spits afbijten op de DIY Conference. Azerrad schreef een boek over DIY(Do It Yourself) cultuur in Amerika: ‘Our Band Could Be Your Life.’ Ik heb het een paar maanden geleden met veel plezier en interesse gelezen en ben speciaal voor deze man zo vroeg in Tilburg gekomen. Wellicht had ik beter een uurtje langer kunnen slapen. Azerrad begint veelbelovend, met overtuigende en inspirerende statements over het doe-het-zelf ideaal. Vervolgens verliest hij zich in het voorlezen uit zijn boek, iets dat voor mij niet heel veel toevoegt. Voorlezen blijkt daarnaast niet zijn sterkste punt, dus ook wie het boek nog niet gelezen heeft raad ik (van harte!) aan het lekker zelf te lezen.

Micheal Azerrad

 

De rest van de dag woon ik een debat over DIY Journalism and Zines bij, geniet ik van een boeiend en bovenal humoristisch interview van John Robb met Steve Ignorant (Crass) en maakt Bill Drummond mij en de rest van het publiek deelgenoot van zijn project ‘The 17.’ Het resulteert in een interessante maar misschien wel voornamelijk vermakelijke middag, die ik met een biertje in de benedenbar afsluit, alwaar het twintig-jarig bestaan van Gonzo (circus) gevierd wordt.

 

Dan is het tijd om aan mijn avondprogramma te beginnen. In het kader van ‘support your local scene’ eerst maar even naar het optreden van Loud Squirt. In tegenstelling tot de recensent van 3voor12 vind ik het wel een overtuigend optreden met als grootste minpunt dat het maar hooguit een half uurtje van mijn tijd opeist. Voordeel daarvan is dat ik net op tijd ben om me een weg naar voren te banen in het benauwde hokkie bovenin 013, waar Nadja een intens bezwerende drone-show geeft. Zwaar maar ook dromerig en betoverend. Ik wilde Nadja al heel lang een keer live zien en blij dat ze niet teleurstelden wandel ik naar het balkon van de kleine zaal in 013. Daar gaat Daedalus op in zijn experimentele dj-set. Ik ben niet zo thuis in het DJ-wereldje, maar voor wat het waard is: ik vind dat ie een fijn sfeertje neer weet te zetten en ben er, ondanks het drukke blokkenschema, toch nog even blijven hangen.

 

Brother JT rockt hard in het veel te snel volle café met de naam Buitenbeentje. Aan het eind van de show springt onze stadsgenoot Joost Dijkema het podium op om nog een stevig potje mee te bassen – respect!

Hoogtepunt van mijn avond blijkt het bloedmooie Rivulets in de Pauluskerk te zijn. Singer-songwriter Nathan Amudson brengt, enkel vergezeld door zijn gitaar, op een verlegen en ingetogen manier zijn sobere liedjes zo oprecht dat ik me niet kan voorstellen dat iemand hier niet door geraakt wordt. Een setting als de sfeervolle Pauluskerk maakt de ervaring extra bijzonder, maar ook thuis brengt Amudsons stem me nog in vervoering.

De wandeling terug naar Cul de Sac brengt me weer terug de echte wereld in (het feit dat ik middenin een delegatie van een Tilburgse studentenvereniging beland helpt ook mee) en tegen de tijd dat Let’s Wrestle begint ben ik klaar voor hun heerlijk vrolijke garagerock. Daarna nog even naar de metalhelden van Yob, maar het weet me op dat moment toch niet helemaal te boeien – wellicht heb ik al teveel goede artiesten gezien vanavond. Op naar de zaterdag.

Rivulets, Foto: 3voor12

 

Ik ben niet alleen naar Tilburg gekomen om lui van het festival te genieten, maar doe ook nog een bardienstje in de Pauluskerk waar ik het begin van de zaterdagavond dus doorbreng. Na mijn dienst speelt Baby Dee er een Organ Show. Baby Dee valt niet te zien, die zit ergens bovenin achter het orgel. Ik krijg teveel het idee in een kerkdienst te zitten en ga gauw verder naar Ganglians, een heerlijk vrolijk bandje dat prachtige experimentele popliedjes maakt vol hoge tonen en ooh’s en aah’s. Met pijn in mijn hart verlaat ik na een klein half uur toch maar de zaal om op tijd te zijn voor het concert waar ik misschien wel het meest naar uitkijk: Dignan Porch. Ook zij stellen me niet teleur, ze spelen hun lo-fi gitaarliedjes energiek en overtuigend en gooien hun platen zo het publiek in, dat zelf mag bepalen of het er geld voor over heeft. Helaas voor de band had ik ze al, anders had ik er nu waarschijnlijk wel het dubbele voor betaald. Nu heb ik nog geld over voor een patatje. Met volle maag springt het niet zo fijn, maar tijdens de laatste twee nummers van Handsome Furs heb ik nog even vrolijk mee staan knikken op hun opzwepende synthesizerdeuntjes. Aan het daverende applaus te merken heb ik het eerste half uur van een goed optreden gemist. Ach, je kan niet alles hebben, uithuilen en dan nog maar even het Tilburgse nachtleven in. Uiteindelijk eindigt mijn avond uiteraard bij het Vera DJ team, dat met hun Vera-proof cd-map de vele voetjes in Cul de Sac wel van de vloer weet te krijgen.

A Grave With No Name

 

Na een kort nachtje slapen begint de zondag met een wandeling door de stromende regen en een lekkere kop koffie. Maar echt wakker worden doe ik bij A Grave With No Name, een bandje dat op een hele toffe manier overal rammelt waar het rammelen kan en bijna verdwijnt in hun eigen gruizige geluid. De zanger is ook nog eens ziek en zijn stem is verschrikkelijk. Meer lo-fi krijg je het niet, mensen! Ik meen het wel, trouwens, het was echt heel goed en ik hoop ze van harte zeer binnenkort in Vera terug te zien!

Over Verabands gesproken, het volgende omcirkelde blok op mijn schema is Wheels on Fire. Die had ik natuurlijk een paar weken geleden al in onze club gezien en dat smaakte wel naar meer. Blijkbaar houdt Wheels on Fire ook van Vera: de enige sticker die op de zwarte gitaarkoffer van een van de jongens prijkt is die mooie wit-blauw-oranje van onze club. Ook in Tilburg doen ze hun best en de aanstekelijke garagerock spat van het podium, dit is een ontzettend leuke band die je eigenlijk niet vaak genoeg kan zien!

Inmiddels is het alweer zondagavond en ik moet zo langzamerhand weer terug naar Groningen. Het vooruitzicht van een lange treinreis valt niet mee, maar als het optreden van Fresh & Onlys me niet weet te pakken besluit ik om toch maar alvast richting station te gaan. In de trein heb ik dankzij de nodige vertragingen alle tijd om na te genieten van een hele fijne eerste ervaring met Incubate. Volgend jaar weer!

 

- Marinke