Vorig jaar schreef ik voor deze blog een preview op Le Guess Who? en baalde ik heel hard dat ik er zelf niet heen kon. Dit jaar was de line-up gelukkig net zo belachelijk goed (of misschien zelfs nog beter) en had ik wél het geluk om vier dagen lang op een geleende herenfiets (oef) heen en weer te crossen langs de Utrechtse grachten.

Donderdag
In  plaats van het postrockprogramma in Tivoli Oudegracht te volgen, besluit ik de donderdagavond te beginnen in Ekko met Little Wings alias Kyle Field. Markant figuur om te zien, met zijn gekke zonneklep en overdreven gezichtsuitdrukkingen die wat aan Daniel Johnston doen denken en mij nogal af weten te leiden van zijn prachtige liedjes. Als er een lange kerel voor me gaat staan is dat probleem opgelost en bestaat alleen nog maar zijn mooie warme stem en simpele, rustgevende gitaarakkoorden. Onverwacht mooi begin van Le Guess Who?. Vervolgens Sandro Perri, leuk bandje maar mij wat te experimenteel en het kan de rest van de zaal ook niet zo boeien.

Biertje dan maar, en wachten op de door velen getipte Chris Cohen. Hij drumt en zingt en heeft een handjevol fijne muzikanten die hem begeleiden. De melodieuze feelgood popliedjes klinken wat gladjes maar toch ook erg fijn, en ik vind het dan ook jammer om al voor het einde naar Tivoli Oudegracht te moeten fietsen om op tijd te zijn voor Dirty Three. Daar aangekomen bleken ze overigens later te beginnen, maar dat terzijde. Dirty Three is een postrock-drietal, met als spil van de band Warren Ellis (je kent hem wellicht als een van de Bad Seeds van Nick Cave), die dan weer intens en gevoelig, dan weer maniakaal en krijsend zijn viool bespeeld. Hij gedraagt zich als een gekke dronkaard en dat is soms even moeilijk te behappen, maar zijn spel en dat van zijn stoïcijnse bandleden maakt het tot een van de meest intense optredens van Le Guess Who?.

The Soft Moon (Foto: Erik Luyten)

Voor nagenieten is nog geen tijd: op naar het kleine maar sfeervolle ACU, waar Thulebasen erg goed past met hun opgefokte, psychedelische freakrock. Net als de gastjes van Iceage gaan ook deze Denen opvallend slecht gekleed, maar met hun muziek bewijzen ze dat ‘het oog wil ook wat’ echt niet altijd aan de orde is. Het programma gaat vanavond nog tot 4 uur door met elektronische acts en DJ’s, maar ik besluit mijn energie nog een beetje te bewaren en koers richting mijn slaapadres.

Vrijdag
Bij Le Guess Who? hoort ook koffie drinken in het muziek ademende The Village, en een snelle maaltijd in de leukste kroeg van Utrecht, Kafe België. Zeer aangenaam om de tijd tot het programma van de vrijdagavond te overbruggen. Dat programma begin ik met Night Beds, dat begint met een parel van een liedje en daar helaas niet meer van blijkt te hebben, de rest komt wat pathetisch en geforceerd over. Dan maar snel naar Clinic, een band die al wat langer meedraait maar waar ik tot voor kort nog nooit van gehoord had. Dat valt niet goed te praten, want wat een sterke elektronische postpunknummers hebben ze op hun naam staan. Hun afstandelijke houding, chirurgenoutfits en mondkapjes passen er perfect bij, maar toch weten ze me niet te boeien. Muzikaal gezien valt er weinig op het optreden aan te merken, maar energie en bezieling lijkt helaas volledig te ontbreken.

Ik ga dan ook al voor het einde weg en pak nog de helft van de show van Lower Dens mee, en die kunnen het dus wél! Eerder heeft deze shoegaze/indieband uit Baltimore nooit echt indruk op me weten te maken, maar vanavond weten ze te hypnotiseren met hun gelaagde, repetitieve nummers en de galmende, dromerige stem van Jana Hunter. En wat is het geluid in Ekko fijn! Nog onder de indruk even naar Each Other, dat verrassend goed was in Vera de dag voor Le Guess Who?. Weer zijn ze hartstikke goed en leuk om naar te kijken, ze spelen hun experimentele lo-fi liedjes met ontzettend veel enthousiasme. Hopelijk komen ze snel weer terug.

Fuck Buttons

En dan op naar wat het hoogtepunt van de vrijdagavond moet worden: Fuck Buttons! Met die keuze loop ik wel het risico om het populaire Suuns te missen, maar achteraf blijkt het een goede. Tivoli Oudegracht is groot, maar het duo kan zowel het podium als de zaal moeiteloos aan. Vanaf het eerste moment sleurt Fuck Buttons je medogenloos mee in hun wereld met hun elektronische noise met onweerstaanbare beats, via een zorgvuldige en dynamische opbouw uitmondend in snoeiharde, rauwe geluidsmuren. Als hun speeltijd erop zit vind ik mezelf stuiterend terug voor de rand van het podium. Dat ik daarna in de rij voor De Helling terechtkom en daardoor Suuns mis, kan me dan ook niks meer schelen. Hulde overigens ook voor de catering van Just Like Your Mom, die naast de rij vegetarische burgers en hotdogs verkopen.

Net als ik de rij toch wat minder leuk begin te vinden vanwege de kou mogen we toch nog naar binnen, net op tijd voor The Soft Moon. Die spelen zowel letterlijk als figuurlijk een donkere set, voornamelijk verlicht door een hoop stroboscoopgeweld en voor zover ik van achterin de zaal kan beoordelen is er weinig tot geen interactie met het publiek. Dat publiek laat zich gemakkelijk meevoeren door het kille en dreigende, bijna industriële jaren tachtig geluid. Niet zo meeslepend als Fuck Buttons, maar toch een zeer strak en sfeervol optreden.

Op naar nog twee volle festivaldagen, met onder andere het nu al legendarische onderdeel Fuzzbox! Maar daaraan wijd ik een volgende blog.

Deel II >>