NoMeansNo: Retired”.  Dat is het bericht dat je ziet als je de facebookpagina van deze Canadese band bezoekt. Dat was wel anders op 14 december 2012 toen de band nog een laatste keer in VERA stond. Zoals ze zelf tijdens het optreden aangaven: “We’ve got a new EP. It’s a new release: we’re still relevant!” En dat terwijl de hoes van hun “Best Of”-album “The people’s Choice” uit 2004 al getooid was met graffiti op een kleedkamermuur “How fucken old are NoMeansNo? Give it up, granddads”, waar de band zelf dan weer op reageert met “That’s “Great Grand Dad” to you fucker!” Dit geeft goed weer dat we hier te maken hebben met een band die niet gespeend is van zelfrelativering.

Opgericht in 1979 door de broers John (drums, zang) en Rob (bas, zang) Wright was NoMeansNo oorspronkelijk een duo dat in 1982 zijn eerste langspeelplaat “Mama” uit bracht. In 1983 werd de band uitgebreid met Andy Kerr op gitaar waarmee de band zijn definitieve hardcore punkrock sound had gevonden: een denderende ritmesectie, gevarieerde tempowisselingen en inventieve gitaarriffs.

Maar in 1984 wilden beide broers ook wel eens wat simpeler muziek maken, wat er toe leidde dat ze The Hanson Brothers begonnen (een band die eerder in 2012 nog op het VERA-podium stond). De sound van deze band werd omschreven als “puck rock”: simpele Ramones-punk met teksten over ijshockey en meisjes. Toch bleef NoMeansNo het belangrijkste voor de Wright-broers en de band bracht achtereenvolgens "Sex Mad” (1986), “Small Parts Isolated and Destroyed” (1988), “Wrong” (1989) en “0+2=1”(1991) uit. Ook verscheen in 1991 de live-plaat “Live + Cuddly”. Daarna verliet Andy kerr de band en was NoMeansNo tijdelijk weer een duo dat in 1993 de plaat “Why Do They Call Me Mr. Happy?” uit bracht. Met de komst van gitarist Tom Holliston en drummer Ken Kempster werd de band tijdelijk een kwartet, maar in 1997 vertrok Ken Kempster en was de band weer een trio. In deze bezetting zouden ze door gaan tot het moment van stoppen in 2016. De band was in deze jaren aktief met touren  en had daarnaast ook de zorg voor hun eigen platenlabel “Wrong Records”. Maar ondanks hun eigen platenlabel bleven de platen van NoMeansNo verschijnen op Alternative Records tot de laatste “All Roads Lead to Ausfahrt” uit 2006, die wel op Wrong Records werd uitgebracht.

Ook in eigen land werd de band zeker op waarde geschat, wat o.a. tot uiting kwam met hun introductie in de “Western Canadian Music Hall of Fame” in 2015.

NoMeansNo heeft regelmatig op het VERA-podium gestaan, maar in Beauties of the Underground Live kijken we terug op het optreden wat uiteindelijk de laatste keer bleek te zijn, t.w. dat van 14 december 2012. We wensen jullie weer veel kijk- en luisterplezier.


Dit videoproject van Teus Druyff  is een aanvulling op het al lopende VERA/Live project, waarbij opnames van concerten op vinylsingles worden uitgebracht. Lees hier meer over dit initiatief. En hier kun je de singles via de webshop kopen.