Planet Trash is de schuilplaats van JJ, waar hij met enige regelmaat zijn favoriete albums en concerten bespreekt. Op die website is onder andere zijn persoonlijke top 100 van de jaren '00 te vinden, waarmee zo ongeveer de hele muzikale cultuur van Vera samen wordt gevat. JJ zal afwisselend een oude vergeten plaat afstoffen om opnieuw in de spotlights te zetten en ook achtergrondverhalen opduikelen die mooi bij onze club passen. Deze keer een verhaal over The Nomads en The Stomachmouths.

In mijn niet aflatende ijver nieuwe bands te ontdekken was ik rond mijn zestiende steeds dieper in de garagerockbands gedoken. We hebben het nu over de periode rond 1984 en de bronnen en financiële middelen waren schaars. Over de Amerikaanse garagebands was nog redelijk wat informatie te vinden. Bij Europese bands was dat wel anders. Die deden toch onder bij de voorbeelden uit de Verenigde Staten. Naast Oor, toen nog een leidende bron, was VPRO-radio een welkome bron. Menig cassettebandje werd vol getaped, aantekeningen werden gemaakt tijdens de uitzendingen en er diende een uurtje gespijbeld te worden op woensdagmiddag om het programma De Wilde Wereld volledig te kunnen volgen. Toen op een van die middagen I'm Five Years Ahead Of My Time werd gedraaid was ik direct verkocht. Zo horen gitaren dus te klinken. De naam The Nomads stond genoteerd. Een garagerockband uit Zweden. Nu nog een manier vinden om de plaat waar het nummer op staat in huis te krijgen. Groot was de vreugde toen de plaat Where The Wolf Bane Blooms een paar weken later gewoon in de bak van recent verschenen lp's stond in de lokale platenzaak. Voor slecht 19,95 gulden. Terwijl de meeste lp's toch echt 24,95 kostten die tijd. Ik prees me gelukkig. Thuis gekomen keek ik eens goed naar de tracklist. Slechts zes nummers? Geen lp, maar een ep! Een dure. Twintig piek. Even slikken, maar de zes nummers vergoedden alles. Sterker nog, Where The Wolf Bane Blooms zal altijd mijn favoriete ep blijven. The Nomads maakt nog steeds platen, is al jaren vrij belegen, maar die eerste ep kwam precies op het juiste moment.

I'm Five Years Ahead Of My Time (het origineel is van The Third Bardo uit 1967) is het eerste nummers van de twee jaar geleden verschenen dubbel cd A Real Cool Time Revisited. Veertig nummers van Zweedse bands uit de jaren '80. Veel garagebands, al zijn er ook een paar vage wavebands te ontdekken. Gemeenschappelijke factor is echter de Zweedse undergoundscene uit die tijd. De meeste bands zijn blijven steken in die scene in eigen land. Een paar bands hebben ook internationaal nog wat in de melk te brokkelen gehad. The Stomachmouths bijvoorbeeld. Deze wilde Zweden draaiden er verder niet omheen. De Amerikaanse garagebands uit de oertijd waren het grote voorbeeld en die dienden op zo woest mogelijke manier gevolgd te worden. De band speelde vooral veel covers, maar de eigen nummers werden na verloop van tijd steeds veelzeggender. De eerste single verscheen in 1985. This Is..... The Stomachmouths bevat twee nummer waarvan Don't Put Me Down samenvat waar de band voor staat. Neo-garagerock dat wordt ondersteunt door een luchtige surfgitaar en een snotty zanger. Al gauw wordt het kwartet uitgebreid met een vijfde lid. Een Zweedse dame die haar orgel meeneemt en de coolheidsfactor van de band verdrievoudigt. Er zijn natuurlijk meer Zweedse garagebands geweest die gehoord mogen worden, maar de ontdekking van The Nomads en The Stomachmouths hebben op mij toen de meeste impact gehad. The Stomachmouths heeft uiteindelijk naast twee singles nog een ep en een lp gemaakt. Allen out of print en daarom kostbaar. In 2003 verscheen de cd Born Losers. Een compilatieplaat met 23 nummers van The Stomachmouths met daarop ook het nummer R & B No. 65, een ode aan ons eigen Q65. Vreemd genoeg staat Born Loser, een  Murphy And The Mob cover uit 1966,  niet de op deze overzichts-cd.