Al tijdens de reünietour van Pavement wist je dat je geen nieuwe plaat van de band zou kunnen verwachten, maar dat Stephen Malkmus zo snel nadien met een nieuwe 'solo'-plaat op de proppen zou komen, dat had ik niet verwacht. Toegegeven, ik zat er ook niet echt op te wachten. Want eerlijkheid gebied te zeggen dat 'Real Emotional Trash' uit 2008 nog sneller in de kast verdween dan diens voorganger 'Face the Truth' (2005). Geen slechte platen, daar niet van, maar dat logge werk dat vooral op 'Real Emotional Trash' naar voren kwam, stak zo schril af tegen dat wat Malkmus in het verleden had gemaakt. Je miste die ogenschijnlijk simplistische en rammelende popsongs en het leek alsof de eens zo briljante songschrijver er een beetje flauw van was.

 

Maar op 'Mirror Traffic' is producer Beck (!) er in geslaagd om het beste in Malkmus naar boven te halen. 'Mirror Traffic' is namelijk gevuld met frisse, onbevangen en frivole liedjes en stukken die vele kanten op schieten. Een beetje zoals Pavement ten tijde van 'Wowee Zowee' (1995) klonk, maar door hulp van The Jicks is het een stuk strakker. Of beter, zoals Malkmus klonk op zijn eerste, titelloze soloplaat. Opener 'Tigers' is van hetzelfde hoge niveau als het ingetogen 'Asking Price' of het oneindig boeiende popdeuntje 'Stick Figures In Love'. Songs als 'Senator' en 'Spazz' zorgen voor de aangename gekte. Daar tussenin fluctueert het; van wat kabbelwerk tot kleine poppareltjes. En zo heb je – onverwacht – een hele fijne plaat. Eentje die goed bij de maker past. Thumbs up, Malkmus!

 

Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic – Matador

 

Al tijdens de reünietour van Pavement wist je dat je geen nieuwe plaat van de band zou kunnen verwachten, maar dat Stephen Malkmus zo snel nadien met een nieuwe 'solo'-plaat op de proppen zou komen, dat had ik niet verwacht. Toegegeven, ik zat er ook niet echt op te wachten. Want eerlijkheid gebied te zeggen dat 'Real Emotional Trash' uit 2008 nog sneller in de kast verdween dan diens voorganger 'Face the Truth' (2005). Geen slechte platen, daar niet van, maar dat logge werk dat vooral op 'Real Emotional Trash' naar voren kwam, stak zo schril af tegen dat wat Malkmus in het verleden had gemaakt. Je miste die ogenschijnlijk simplistische en rammelende popsongs en het leek alsof de eens zo briljante songschrijver er een beetje flauw van was.

Maar op 'Mirror Traffic' is producer Beck(!) er in geslaagd om het beste in Malkmus naar boven te halen. 'Mirror Traffic' is namelijk gevuld met frisse, onbevangen en frivole liedjes en stukken die vele kanten op schieten. Een beetje zoals Pavement ten tijde van 'Wowee Zowee' (1995) klonk, maar door hulp van The Jicks is het een stuk strakker. Of beter, zoals Malkmus klonk op zijn eerste, titelloze soloplaat. Opener 'Tigers' is van hetzelfde hoge niveau als het ingetogen 'Asking Price' of het oneindig boeiende popdeuntje 'Stick Figures In Love'. Songs als 'Senator' en 'Spazz' zorgen voor de aangename gekte. Daar tussenin fluctueert het; van wat kabbelwerk tot kleine poppareltjes. En zo heb je – onverwacht – een hele fijne plaat. Eentje die goed bij de maker past. Thumbs up, Malkmus!

 

Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic – Matador

 

Al tijdens de reünietour van Pavement wist je dat je geen nieuwe plaat van de band zou kunnen verwachten, maar dat Stephen Malkmus zo snel nadien met een nieuwe 'solo'-plaat op de proppen zou komen, dat had ik niet verwacht. Toegegeven, ik zat er ook niet echt op te wachten. Want eerlijkheid gebied te zeggen dat 'Real Emotional Trash' uit 2008 nog sneller in de kast verdween dan diens voorganger 'Face the Truth' (2005). Geen slechte platen, daar niet van, maar dat logge werk dat vooral op 'Real Emotional Trash' naar voren kwam, stak zo schril af tegen dat wat Malkmus in het verleden had gemaakt. Je miste die ogenschijnlijk simplistische en rammelende popsongs en het leek alsof de eens zo briljante songschrijver er een beetje flauw van was.

Maar op 'Mirror Traffic' is producer Beck(!) er in geslaagd om het beste in Malkmus naar boven te halen. 'Mirror Traffic' is namelijk gevuld met frisse, onbevangen en frivole liedjes en stukken die vele kanten op schieten. Een beetje zoals Pavement ten tijde van 'Wowee Zowee' (1995) klonk, maar door hulp van The Jicks is het een stuk strakker. Of beter, zoals Malkmus klonk op zijn eerste, titelloze soloplaat. Opener 'Tigers' is van hetzelfde hoge niveau als het ingetogen 'Asking Price' of het oneindig boeiende popdeuntje 'Stick Figures In Love'. Songs als 'Senator' en 'Spazz' zorgen voor de aangename gekte. Daar tussenin fluctueert het; van wat kabbelwerk tot kleine poppareltjes. En zo heb je – onverwacht – een hele fijne plaat. Eentje die goed bij de maker past. Thumbs up, Malkmus!

 

Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic – Matador

 

Al tijdens de reünietour van Pavement wist je dat je geen nieuwe plaat van de band zou kunnen verwachten, maar dat Stephen Malkmus zo snel nadien met een nieuwe 'solo'-plaat op de proppen zou komen, dat had ik niet verwacht. Toegegeven, ik zat er ook niet echt op te wachten. Want eerlijkheid gebied te zeggen dat 'Real Emotional Trash' uit 2008 nog sneller in de kast verdween dan diens voorganger 'Face the Truth' (2005). Geen slechte platen, daar niet van, maar dat logge werk dat vooral op 'Real Emotional Trash' naar voren kwam, stak zo schril af tegen dat wat Malkmus in het verleden had gemaakt. Je miste die ogenschijnlijk simplistische en rammelende popsongs en het leek alsof de eens zo briljante songschrijver er een beetje flauw van was.

 

Maar op 'Mirror Traffic' is producer Beck (!) er in geslaagd om het beste in Malkmus naar boven te halen. 'Mirror Traffic' is namelijk gevuld met frisse, onbevangen en frivole liedjes en stukken die vele kanten op schieten. Een beetje zoals Pavement ten tijde van 'Wowee Zowee' (1995) klonk, maar door hulp van The Jicks is het een stuk strakker. Of beter, zoals Malkmus klonk op zijn eerste, titelloze soloplaat. Opener 'Tigers' is van hetzelfde hoge niveau als het ingetogen 'Asking Price' of het oneindig boeiende popdeuntje 'Stick Figures In Love'. Songs als 'Senator' en 'Spazz' zorgen voor de aangename gekte. Daar tussenin fluctueert het; van wat kabbelwerk tot kleine poppareltjes. En zo heb je – onverwacht – een hele fijne plaat. Eentje die goed bij de maker past. Thumbs up, Malkmus!

 

Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic – Matador

 

Al tijdens de reünietour van Pavement wist je dat je geen nieuwe plaat van de band zou kunnen verwachten, maar dat Stephen Malkmus zo snel nadien met een nieuwe 'solo'-plaat op de proppen zou komen, dat had ik niet verwacht. Toegegeven, ik zat er ook niet echt op te wachten. Want eerlijkheid gebied te zeggen dat 'Real Emotional Trash' uit 2008 nog sneller in de kast verdween dan diens voorganger 'Face the Truth' (2005). Geen slechte platen, daar niet van, maar dat logge werk dat vooral op 'Real Emotional Trash' naar voren kwam, stak zo schril af tegen dat wat Malkmus in het verleden had gemaakt. Je miste die ogenschijnlijk simplistische en rammelende popsongs en het leek alsof de eens zo briljante songschrijver er een beetje flauw van was.

 

Maar op 'Mirror Traffic' is producer Beck (!) er in geslaagd om het beste in Malkmus naar boven te halen. 'Mirror Traffic' is namelijk gevuld met frisse, onbevangen en frivole liedjes en stukken die vele kanten op schieten. Een beetje zoals Pavement ten tijde van 'Wowee Zowee' (1995) klonk, maar door hulp van The Jicks is het een stuk strakker. Of beter, zoals Malkmus klonk op zijn eerste, titelloze soloplaat. Opener 'Tigers' is van hetzelfde hoge niveau als het ingetogen 'Asking Price' of het oneindig boeiende popdeuntje 'Stick Figures In Love'. Songs als 'Senator' en 'Spazz' zorgen voor de aangename gekte. Daar tussenin fluctueert het; van wat kabbelwerk tot kleine poppareltjes. En zo heb je – onverwacht – een hele fijne plaat. Eentje die goed bij de maker past. Thumbs up, Malkmus!

 

Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic – Matador

 

Al tijdens de reünietour van Pavement wist je dat je geen nieuwe plaat van de band zou kunnen verwachten, maar dat Stephen Malkmus zo snel nadien met een nieuwe 'solo'-plaat op de proppen zou komen, dat had ik niet verwacht. Toegegeven, ik zat er ook niet echt op te wachten. Want eerlijkheid gebied te zeggen dat 'Real Emotional Trash' uit 2008 nog sneller in de kast verdween dan diens voorganger 'Face the Truth' (2005). Geen slechte platen, daar niet van, maar dat logge werk dat vooral op 'Real Emotional Trash' naar voren kwam, stak zo schril af tegen dat wat Malkmus in het verleden had gemaakt. Je miste die ogenschijnlijk simplistische en rammelende popsongs en het leek alsof de eens zo briljante songschrijver er een beetje flauw van was.

 

Maar op 'Mirror Traffic' is producer Beck (!) er in geslaagd om het beste in Malkmus naar boven te halen. 'Mirror Traffic' is namelijk gevuld met frisse, onbevangen en frivole liedjes en stukken die vele kanten op schieten. Een beetje zoals Pavement ten tijde van 'Wowee Zowee' (1995) klonk, maar door hulp van The Jicks is het een stuk strakker. Of beter, zoals Malkmus klonk op zijn eerste, titelloze soloplaat. Opener 'Tigers' is van hetzelfde hoge niveau als het ingetogen 'Asking Price' of het oneindig boeiende popdeuntje 'Stick Figures In Love'. Songs als 'Senator' en 'Spazz' zorgen voor de aangename gekte. Daar tussenin fluctueert het; van wat kabbelwerk tot kleine poppareltjes. En zo heb je – onverwacht – een hele fijne plaat. Eentje die goed bij de maker past. Thumbs up, Malkmus!