Swans en Vera hebben een geschiedenis die lang terug gaat. Het meest recente bezoek van de Amerikaanse heren aan onze club was 23 november vorig jaar. Onze scribent Hans reist vanavond af naar Amsterdam om de heren aldaar te zien optreden. .

Vanavond naar SWANS in de Melkweg! Ik word al doof in blijde verwachting – er gaan geruchten van een nieuw nummer van krap een halfuur en een totale set van ruim twee-en-een-half uur! SWANS, en dan hoofdman Michael Gira in het bijzonder, is sinds 1982 een belangrijke bron van dwarse klanken en spirituele tegendraadsheid op ronduit pervers volume. Verderfelijk en zuiverend tegelijk, afwisselend slopend en helend.

 

Ik begrijp dat dit zo langzamerhand wel een vreselijk insider/ouwelullen-blog aan t worden is met die jarenoude docu’s en ons-kent-ons VERA anekdotes (tuh tuh, oppassen he Hans red.), maar de SWANS wederopstanding is iets wat niet kan blijven liggen. Afgelopen november (de muren trillen nog) waren ze een paar dagen over de vloer, en behalve dus inderdaad op het apocalyptische af, waren de jongens ook nog ontzettend sympathiek en bescheiden. Met zijn zessen verbleven ze een paar dagen in het VERAhotel en gebruikten de grote zaal als oefenlokaal voor de eerste volledige toer sinds de reünie. De show was fantastisch en sindsdien blijven er maar shows bijgeboekt worden in zalen van toenemende grootte, waaronder een hoge plaats op Primavera en als hoofdact op Roadburn. En vanavond dus een relatief klein optreden in de Melkweg. Mocht je nog niets te doen hebben – het is nog niet uitverkocht!

 

(Update 22/07)

Zeg Hans, hoe was het concert eigenlijk?

 

…Laat ik meteen met de deur in huis vallen: Alle beloften werden waargemaakt! Het openingsnummer (een bewerking van No Words / No Thoughts) klokte huppakee al op 25 minuten, het volume was zo luid dat ik er tranen van in mn ogen kreeg en ondanks de oorpluggen kwamen we met piepende oren de zaal uit. SWANS is live een heel ander beest dan op plaat. De nummers worden helemaal opengewerkt, opnieuw gearrangeerd, de accenten en ritmes verschuiven en het geheel gaat als een locomotief waaraan op verschillende momenten de muzikanten aanhaken bij de kadans of er tegeningaan. Michael dirigeert de bandleden met strakke hand en laat ze precies weten wanneer ze wat moeten doen. Fantastisch om alle ogen zowel in de zaal als op het podium strak gefocust te zien op één grote enge man, achterin de vijftig, die daar de meest vreselijke dingen staat te uit te kramen en daarbij een kabaal uit zijn gitaar trekt dat zijn gelijke niet kent. Jep, zo goed is het! Ik plak er een youtube filmpje bij van het openingsnummer van Roadburn 2011 voor het idee, van gisteravond kon ik nog niks vinden helaas. Geniet ervan!

 

Afscheidswoorden: I Love you Amsterdam, I spent two weeks in jail here once so you owe me…

Volgende week overigens een verhaal over Neurosis in Eindhoven! We leven in een fantastische tijd!