De Noorderzon-afdrukken in het gras vervagen, het wordt steeds eerder donker, kortom: Take Root staat weer voor de deur! Het festival For Past Present and Upcoming American Music dat zaterdag 10 september voor de 19e keer wordt gehouden heeft weer een puike line-up. Met opmerkelijk veel solisten en diverse muzikanten die al tijdens eerdere edities acte de présance gaven. En één duidelijke headliner: The Jayhawks.

Een beetje muziekliefhebber van mijn generatie (1972) heeft wel een album van deze countryrockers uit Minneapolis in de kast staan, waarschijnlijk Hollywood Town Hall (1992) of Tomorrow The Green Grass (1995). Die van mij komt er zelfs regelmatig uit en mag dan meestal mee voor een lange autorit.

Wat hebben ze een mooie verzameling tijdloze liedjes gemaakt, het gouden songwriter duo Gary Louris en Mark Olson. En dan die samenzang: pure magie. Al zorgt vooral die scherpe stem van Olson voor dat uit duizenden herkenbare Jayhawks-geluid.

En voor hommeles in de band, vertelt Louris in een interview in het laatste nummer van Heaven. Vijf jaar geleden keerde Olson –op verzoek van Louris- terug in de band, maar die reünie hield niet lang stand. Louris zegt in hetzelfde gesprek ook dat hij overwoog om The Jayhawks op te heffen, maar dat de band teveel voor hem betekent.

En dat blijkt wel uit de nieuwe sterke plaat Paging Mr. Proust. Het is een vitaal album dat werd geproduceerd door Peter Buck (R.E.M.). De band klinkt door de absentie van Olson minder onderscheidend dan voorheen, maar daar staat de aanwezigheid van een meezingende vrouw (toetseniste Karen Grotberg) tegenover. En Louris schrijft nog steeds melodieuze pareltjes. Als je de band dit jaar nog in Nederland wilt zien moet je naar Take Root komen, want die andere show -in Utrecht- is al uitverkocht.

En dan krijg je in De Oosterpoort voor een beetje meer euro’s nog veel meer moois voor de kiezen. Zoals Daniel Romano, die al in 2014 indruk maakte op Take Root en –datzelfde weekeinde- in Vera. De Canadees wist met zijn slepende plaat Come Cry With Me (2013) de country indie-salonfähig te maken, maar verraste dit jaar met Mosey, een volstrekt ander maar toch ook weer prachtig album. Er is bijna geen country te bekennen op deze door de ’60’s en ‘70’s geïnspireerde plaat. Net als op zijn bij vlagen over the top country-lp balanceert Romano ook op dit overdadig geproduceerde album regelmatig op de smalle evenwichtsbalk tussen kitsch en kunst. Maar die liedjes zijn weer zo goed en overtuigend dat hij fier overeind blijft.

Veelzijdige gozer trouwens, die Romano. Hij is ook een getalenteerd leerwerker (voor al uw gitaarstraps en fietszadels). En hij is grafisch vormgever: zijn posters zouden niet misstaan in onze eigen art division. Maar zijn core business is muziek en in tegenstelling tot zo’n strap die je elk moment kunt bestellen, geeft Romano slechts één optreden in Nederland. Z’n band wordt er speciaal voor ingevlogen. En must see.

Dit jaar zijn er opmerkelijk veel soloartiesten, met zelfs meerdere ex-dakloze straatmuzikanten, zoals Gill Landry (hier al eerder als lid van Old Crow Medicine Show) en Doug Seegers. Laatstgenoemde werd uit de anonimiteit gehaald dankzij de Zweedse countryster Jill Johnson en haar televisieteam, die een reportage over Nashville maakten en op Seegers stuitte.

Je bent deze editie dus verzekerd van een mooie verzameling doorleefde singer-songwriters. En van een exclusieve Europese show van Robert Ellis. Twee jaar geleden maakte hij –solo- al veel indruk, deze keer komt hij voor 1 weekend (en 1 show) over met z’n band.

En gelukkig is er ook rauwe, ontregelende en opzwepende rock van Admiral Freebee of Matthew Logan Vasquez (met band!). Ik neig er eerder naar dan naar een zoetgevooisd geluid. Maar kan daar op z’n tijd ook zeker van genieten. En als je van moeder natuur wordt opgezadeld met een zalvende stem als die van Sam Beam (aka Iron & Wine) dan begrijp ik dat je daar niet met overstuurde gitaar doorheen scheurt, maar je liedjes smaakvol arrangeert. Beam zorgde naar verluidt voor een van de hoogtepunten van de toch al legendarische editie van Take Root in 2010.

En het wordt deze keer waarschijnlijk nog mooier, want hij treedt op met Jesca Hoop. En als zij naast hem begint te fluisterzingen ben ik verloren. Luister maar even naar hun prachtplaat Love Letter For Fire. Die honingzachte stem die je oren binnenglijdt en een verbazingwekkend ontspannende uitwerking heeft op hoofd & lijf.

Dat is zo mooi van Take Root, al die stijlen komen samen op dit festival.

Igor

Take Root Festival vindt plaats op 10 september 2016 in De Oosterpoort.