Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik gek ben op het geluid van veel indiebands uit de jaren ’90. Als er dan in 2010 een bandje in Brooklyn wordt opgericht, dat na zes shows al een single en een plaat mag opnemen, waarop die sound zo mooi terugkomt, dan ben ik gelijk verkocht. Widowspeak heet dit trio. Ik zag laatst tijdens Le Guess Who een poster hangen waarop stond dat ze zouden optreden in Utrecht, maar helaas niet op het festival, waar ze zeker niet misstaan hadden. De dromerige zang van Molly Hamilton wordt wel eens vergeleken met de zangeres van Still Corners en die stonden er wel. Verder gaat de gelijkenis trouwens niet op; ik vind Widowspeak veel beter en je vooral veel beter bij de les houden.

En dat is in mijn geval knap voor een shoegaze/dreampop-band. Het geheim zit hem in de hooks als in opener ‘Puritan’, de mooie (bas)gitaarloopjes in ‘In the Pines’, ‘Fir Coat’ en ‘Half Awake’ en de donkere spanning van single ‘Harsh Realm’. Stuk voor stuk pareltjes van liedjes. Met ergens voor mij dus een heel fijne jaren ’90-feeling. Tot het eind weten ze me te boeien en kun je met deze schijf heerlijk tot rust komen.

Deze plaat verdient het om in de Trash That Beat te komen. Sterker nog: Widowspeak verdient het om eens in Vera te komen spelen!