In dit eerste deel van onze Zomercafé Specials richten we de schijnwerpers op de Punk Rock Heavy Metal Karaoke Band (23 juli), en dan met name het gedeelte achter de schermen. Geschreven door Dikkie, jarenlang scribent in Vera en ex-gitarist van de Karaokeband.

Ik heb het wel eens vervloekt. Mijn hemel, nog 50 nummers te gaan! Wanneer komt er eens een einde aan? Waar ben ik aan begonnen? Nooit gedacht dat het zoveel werk was om zo'n kleine 100 nummers in te studeren!

Het is eind 2006 als ik door een aantal vrienden wordt gevraagd om te gaan spelen in hun PunkRockHeavyMetalKaraokeBand. Een van de gitaristen stapt op, dus wordt er een vervanger gezocht. Ik heb dan zelf al een aantal keren meegemaakt, hoe tof het is om vanuit het publiek voor de band het podium op te klimmen, dus ik zeg zonder na te denken ja. Het is elke keer feest met de PRHMKB, sommige nummers heb ik al eens eerder gespeeld, hoe moeilijk kan het eigenlijk zijn?

Het idee van de PRHMKB is geboren na een bezoekje aan New York van drummer Alco en bassist Manuel. Het duo zit ontzettend brak na het poll winnende Vera concert van Prong in 2002 in het vliegtuig (zie over dit bijzondere concert het stukje van Koos Borg hier op ons blog). In de Lonely Planet staat dan iets over een maandelijkse Punk Metal Karaoke avond in een club genaamd Arlene Grocery. Eenmaal in New York gaan ze er heen en het is precies wat de naam zegt, mensen uit het publiek stappen het podium op om te zingen voor een vette punkmetalrockende band. Na het optreden weten ze het zeker: "Zo'n band willen we ook!" (Overigens blijkt Bob Fosko in dezelfde periode de NY PRHMK te hebben bezocht en is daaruit de Amsterdamse Hard Rock Karaoke in Pakhuis Wilhelmina ontstaan.)

Alco, voormalig gitarist van noiseband Skelter, is dan al een tijdje aan het oefenen achter een drumkit in de oefenruimte in het ORKZ (voormalig Rooms Katholiek Ziekenhuis te Groningen) en gaat nu nog harder aan de slag. "In eerste instantie zag ik me al die gitaarsolo's niet spelen. Achteraf valt dat eigenlijk vaak mee." Manuel ((ex-Hanging Manes, ex-Mobile) is de logische keuze op de bas. Jeugdvriend Joop wordt gitarist en allround Vera-entertainer Eltjo de MC (Master of Ceremony). In 2004 is het legendarische eerste optreden tijdens een Vera-medewerkersfeest in een keet achter het Zernikecomplex van het RUG in Paddepoel - de band bestaat dan ook voor een groot gedeelte uit (ex-)Vera medewerkers. Het is meteen een succesformule, vol overgave schreeuwen de bekende Vera-koppen naar elkaar door de microfoon. De perfecte feestband voor een pop underground party!

Als ik twee jaar later zelf bij de band kom is ex-Skelter bassist Petur er bij gekomen op gitaar en is Hans alias emcee de - wat anders? - MC. Dat het er in de oefenruimte relaxt aan toe gaat is een understatement. De meeste bandleden zijn jarenlange vrienden en zo wordt er flink op los geouwehoerd. Ook als er gekibbeld wordt over de keuze voor nieuw repertoire. "Welke bejaarden kennen The Osmonds dan nu nog?". "Ok, dan drum ik die disco van RATM wel!". "Moet dat, die Foo Fighters? Die zang is niet te halen! Best of joeoeoeaaaahhhh uche uche uggg!!!".

Alles leuk en aardig, totdat er ook meteen een eerste optreden is gepland en ik thuis zit te zweten op tientallen nummers. Dat valt nog eens vies tegen! Gelukkig hoef ik nog niet alles te kennen, de helft is eerst genoeg, want vertrekkend gitarist Joop neemt de andere helft voor zijn rekening. Sterker nog; tijdens het optreden, een 'Scream Along' metal party in het ORKZ, staan we soms drie gitaristen sterk te blazen. Wel is het voor mij opletten bij welke nummers ik weer het podium op moet komen, want het publiek bepaalt nu eenmaal de nummerkeuze.

 

Dan stapt bassist en mede-oprichter Manuel plotseling op vanwege drukte en woonsituatie helemaal in Amsterdam en besluit Joop niet te vertrekken, maar de uitdagende positie van bassist te vervullen. Ik moet dan in versneld tempo de resterende nummers instuderen. Bij een aantal nummers blijft Joop de solo-gitarist en ga ik bassen. Hij wil de betreffende songs met veel solo-werk graag op gitaar blijven spelen en ik ben niet echt een solo-gitarist, dus scheelt het weer inwerktijd. Ik merk dan tijdens optredens met hoeveel power je op het podium staat als je met een denderend en knorrend basgeluid Metallica mag spelen. Heerlijk!

We halen ons echter wel wat op de hals. Los van het wisselen van instrumenten tijdens de sets moeten er drie complete gitaarstacks mee, waaronder mijn extra zware custom speakerkast. En dan hebben we ook nog eens Flappie, de hondstrouwe, maar o zo grote Ampeg bas cabinet, waarvan de vellen loshangen. Niet handig, als je een oefenruimte hebt, helemaal achteraan op de eerste verdieping zonder lift. Dat is toch altijd even slikken, als je 's ochtends na een nacht feesten al die troep de venijnige trappen op moet sjouwen. Toch een zwaar vak, muzikant...

 

Het eerste openbare optreden in de nieuwe bezetting is meteen een groot feest, het zomercafé in Vera in 2007. Het is een thuiswedstrijd, maar je weet vantevoren nooit hoe het gaat lopen. Een half uur vantevoren kijken we in de zaal en is er nog niet veel volk. Hm, hopelijk gaat het niet tegenvallen. Maar dan druppelen een paar minuten later de bezoekers massaal binnen. Tegen de tijd dat we op het podium stappen is de zaal compleet gevuld, zijn de inschrijvingen niet bij te houden en wordt het een urenlang durend festijn. Er schijnen zelfs rijen voor de deur te hebben gestaan.

 

Met de PRHMKB kom je nog eens ergens. Zo treden we op in motorcafé's in het zuiden des lands, op de Roder Markt, verjaardagspartijtjes, ict bedrijfsfeestjes, tijdens het juryberaad van een Metal Battle of Rode Oortjes en natuurlijk op menig concertpodium. Soms is er maar weinig publiek, maar staan we toch uren te spelen. Zo is er in Iduna te Drachten maar een kleine 30 man aanwezig. Aanvankelijk lopen de inschrijvingen niet echt storm. "Ik moet eerst even moed indrinken", is het dan. Toch maar beginnen en uiteindelijk blijkt iedereen een tikkeltje teveel moed te hebben ingedronken en zijn de zatlappen op het laatst niet meer van het podium te slaan.

 

Mijn laatste optreden als PRHMKB-gitarist is tijdens het Vera zomercafé in 2009. Ik heb dan al besloten om te gaan stoppen. Mijn oorspronkelijke gedachte, dat het na het instuderen van alle nummers wel mee zal vallen, klopt niet. Meer dan 90 nummers paraat houden is gewoon blijvend veel werk en ik beleef aan dat gedeelte steeds minder lol. Liever verzin ik zelf riffs, dan dat ik die van anderen in moet studeren. Heeft misschien ook te maken met een bepaalde luiheid. Door het spelen in de PRHMKB heb ik noodgedwongen wel gemerkt, dat door veel te oefenen je spel toch echt wel verbetert. Dat ik daar na al die jaren nog eens achter moet komen!

Het optreden verloopt in grote lijnen zoals dat tijdens het zomercafé in 2007. Nu staat alleen een half uur voor aanvang de zaal al bijna vol en moeten we haastig de inschrijvingen sluiten, omdat 27 nummers al garant staan voor een meer dan twee uur durend optreden. Een flink aantal zanglustigen moet worden teleurgesteld. (Tip voor bezoekers van een PRHMKB zomercafé: Zorg ervoor, dat je minstens een half uur voor het optreden aanwezig bent, wil je zeker zijn van je inschrijving.) Het wordt zo mogelijk een nog groter feest dan in 2007; een massaal meezingend, springend en stage-divend publiek gaat uit zijn dak. Meteen na het optreden heb ik wel even spijt van mijn beslissing. Dit is toch wel een beetje te leuk.

 

De PRHMKB ligt dan een tijdje op zijn gat. Ook bassist Joop moet worden vervangen. Rinze (ex-Hophead) wordt de nieuwe gitarist en Igor (eveneens ex-Hophead) de nieuwe bassist. Hophead is eind jaren '80 een Groninger hardcoreband, die dan al een nummer genaamd 'Hakkenbar' heeft, dat echter weinig van doen heeft met Gabbertje. (Maar verdomd, hier komt wel weer die vermaledijde Bob Fosko om de hoek.) Na weer een inwerkperiode staat de PRHMKB als vanouds in 2010 in een feestende Benzinebar op de opening van 'Café De Ster Op Locatie'. Ik doe zelf het Slayer nummer, dat we helaas na veel oefenen niet speelden tijdens het laatste optreden in Vera.

Aangezien bassist Igor een eigen boekingsburo heeft, worden er nu iets meer en beter betaalde optredens door het hele land geboekt. Verder is er eigenlijk niet veel veranderd. Emcee Hans leidt de nummers nog steeds met strakke hand, giet als beloning de whiskey in de keeltjes en vertoont zowaar enkele nieuwe kunstjes. Zo speelt hij nu een mondharmonica-solo in 'What I Like About You' van The Romantics en weet hij het 'glasbreek'-intermezzo van Sham '69's 'Borstal Breakout' te imiteren door met de microfoon in een emmer vol lege flesjes te beuken.

Na 2007 en 2009 sta ik nu tijdens het PRHMK zomercafé in 2011 weer gewoon als Jan Publiek in de zaal. Dat zal wel een beetje vreemd voelen. Het grote voordeel hiervan is wel, dat ik me weer kan inschrijven om zelf achter de microfoon te gaan staan, in de schijnwerpers. Als instrument bespelend lid van de - in de volksmond zo genoemde - Karaokeband ben je eigenlijk maar heel dienstbaar bezig. Zo stond ik laatst eens op anderhalve meter van een gesprek, waarin iemand in geuren en kleuren vertelde over een geweldige karaoke avond in Vera (zomercafé 2009) met een "fantastische strakke band", zonder zelf herkend te worden. Maar zo hoort het ook, want eerlijk is eerlijk: De ware sterren tijdens de PRHMK zijn zij, die het lef hebben om zomaar ineens vanuit het publiek op het podium te gaan staan zingen voor een beukende rockband.

 

Dikkie.

 

Website Punk Rock Heavy Metal Karaoke Band

Item OogTV over de band