Wolves In The Throne RoomUSA
Dat Black Metal allang alleen niet meer over Satan en alles daaraan gerelateerd gaat en dat de bandleden niet altijd meer corpsepaint dragen moge duidelijk zijn. Sinds het ontstaan van deze stroming is er een kentering ontstaan in het genre zelf.
Niet alleen is er nu nog “True (Norwegian) Black Metal” zoals bijvoorbeeld de band Mayhem zich omschrijft, maar ook Black metal met een randje en ook dat kan je weer afsplitsen in categorieën, maar daar ga ik verder maar even niet op in.
Ook bands die nog wel schatplichtig zijn aan de True BM genieten nog steeds volop de aandacht en populariteit en worden door de fans op handen gedragen …en terecht ook!
Het festival Roadburn is daar een goed voorbeeld van waarin alle stijlen en idem veelzijdigheid naar voren komen en daar ook vele nieuwe juweeltjes die daar te ontdekken zijn.
Met het randje bedoel ik eigenlijk dat de BM zich vermengd heeft met een andere genre. Vaak is dit oa. met Sludge/Doom/Postrock of zelfs Jazz.
Denk aan bands oa. als Imperial Triumphant, Rorcal (wiens nieuwe plaat een juweeltje is), Lord Mantis, Inter Arma (waarom heeft deze band nog nooit op dit podium gestaan, één van de beste live bands op het moment) Ultha, Dragged Into Sunlight. Welk genre zij zich mede van bedienen laat ik aan de lezer van dit stukje over.
Maar nu over naar de act van hedenavond Wolves in the Throne Room. De reden waarom ik hier boven even tijd nam over de verschillen is om deze band in zoverre te introduceren.
Zag ergens op het wereldwijde web de term “Eco – Black Metal” voorbij komen en ergens zoals zij zelf op hun bio omschrijven, een ode is aan regenstormen, de geur van brandend hout en de ontembare energie die heerst binnen de Noord-Amerikaanse bossen is het zelfs relevant op dit moment gezien een brandend Australië en de huidige klimaat veranderingen.
Enfin, dit is de 4de keer dat de band deze club aandoet en niet zonder succes, soms bijna uitverkocht.
Moet ook zelf bekennen dat het inmiddels mijn 3e keer wordt, alleen in Vera al. Het is een echte “live” band die je verpletterd met hun zware, strakke, beukende riffs en laat je vragen naar meer.
En zeker is de band ook schatplichtig aan de Scandinavische Black Metal, maar hun unieke sound maakt juist dat ze meerdere stijlen mooi met elkaar verweven.
Luister maar hun laatste wapenfeit “Thrice Woven” uit 2017 en je begrijpt wat ik bedoel. Aan dit album werkten ook oa. mee Anna Von Hausswolff en Steve Von Till (Neurosis). Beiden zijn ook geen onbekenden met deze club. “Two Hunters” uit 2007 is voor mij nog steeds hun magnum opus! Dat album heeft alles en blijft mij elke keer weer raken.
De keer dat de band kwam maar de instrumenten niet (kwamen later ergens boven water op het vliegveld) vond ik wel één van de meest memorabele optredens van de band. In allerijl werden via Vera instrumenten etc. geregeld via lokale bands en ze deden uiteindelijk het optreden die zo niet nog meer imponeerde dan met eigen hun instrumentaria. Respect dat je dan zo’n show kan neerzetten.
De huidige tour doen ze niet alleen als headliner maar ook als support van Amorphis en Dimmu Borgir op sommige data. Gelukkig zijn ze vanavond wel als hoofdact en krijgen dan ook meer speelruimte. En zo zie ik ze het liefst.
Case