Veel archetypischer dan Amazing Snakeheads-frontman Dale Barclay ga je ze niet tegenkomen. Een vettig Schots accent en working mans attitude. Hij is het type dat in de locale pub het mannetje uithangt en na een stuk of wat pints wil matten met iedereen die hem voor de voeten loopt. Lekker veel gel in de haartjes, een kek shirtje en puntlaarsjes, dat werk. En of dat nu alleen zijn uitstraling is of niet, Barclay weet wel precies hoe je een publiek moet blijven boeien en dat maakt hem tot een uitstekende frontman. 

Wat precies bij dat beeld past is de ronduit venijnige bluespunk die hij met zijn Amazing Snakeheads uitspuugt. In interviews vertelt de band dat ze niet eens hebben nagedacht over hoe ze willen klinken of wat voor een muziek ze willen maken. Dit is alles wat ze kunnen en wat eruit komt. Daar kunnen ze verder ook niets aan doen. En gelukkig maar, want er is werkelijk niks mis met de bluesy gitaarlicks, het nijdige drumwerk en de rauwe gromzang van Barclay. Sterker nog, het dit jaar uitgekomen debuut 'Amphetamine Ballads' is een van de betere platen die dit jaar vanaf de Britse Eilanden is over komen waaien. Het heeft wel wat van de Jon Spencer Blues Explosion en de veel gemaakte vergelijking met The Birthday Party is ook niet gek gevonden. De muziek dreigend, intens en opwindend en de toevoeging van een saxofoon maakt het nog net even smeuiger.

Ook geheel volgens de Britse traditie ontstond er een aardig hypeje rond de band, wat er toe leidde dat ze deze zomer als voorprogramma van Jack White in grote zalen als de HMH speelden. Iets wat ze volgens de recensies overigens zonder enige moeite afging, al stonden ze enkele weken daarvoor nog voor een handjevol bezoekers in een klein kroegje. Niet dat het de band overigens veel zal kunnen schelen hoeveel bezoekers er in een zaaltje staan. Barclay en co werken zich hoe dan ook wel in het zweet, for the sake of rock 'n' roll en good music. En vooral om jou, beste bezoeker, een mooie avond te geven.

Bart.

Facebook