Wat heerlijk om jou weer naar een concert toe te mogen schrijven. En het is ook mooi dat het over Anne Soldaat mag gaan.
Een muzikant die in het bevrijdingsjaar 2021 als herboren is teruggekeerd. Soldaat is van ver gekomen, vertelde hij onlangs in dit interview in Trouw. Hij sprak openhartig over de ziekte van Menière, een evenwichtsaandoening die je je ergste vijand nog niet toewenst en waaraan Soldaat ook nog blijvende gehoorschade heeft overgehouden.
Maar zoals het Beethoven ook bepaald niet belette om een paar flinke evergreens te componeren, zo laat Soldaat zich ook niet klein krijgen.
Integendeel, hij is ‘eindelijk gelukkig’ en in betere vorm dan ooit.
Getuige zijn nieuwe plaat Facts & Fears, waarover straks veel meer.
Maar de levenslust van Soldaat spat er bijvoorbeeld ook vanaf in zijn wekelijkse cadeautje: de ASO nieuwsbrief, die door ondergetekende elke keer gretig wordt uitgepakt. Want verdomd, die man kan nog schrijven ook!

Waarschijnlijk hoef ik Soldaat niet te introduceren. Als je nog nooit van hem heb gehoord dan heb je dertig jaar in muziekquarantaine geleefd. Of je bent gewoon jong.
Speciaal voor deze twee groepen even een korte samenvatting: Anne Soldaat (1965, Middelstum) maakte vanaf beginjaren negentig in binnen- en buitenland furore met Daryll-Ann. Daarna verdiende hij vooral zijn sporen als gitarist extraordinaire voor andere bands (o.a. Tim Knol, Meindert Talma, Clean Pete), in films, reclames, een dansvoorstelling en hij maakte samen met Yorick van Norden de platen Unsung Heroes #1 & Too.
Je zou bijna vergeten dat hij voor 2021 ook drie soloalbums maakte. Vol ambachtelijke en vaak tijdloze popliedjes, maar dan wel in de traditie van de ‘60’s en ‘70’s.
Behalve bij de connaisseurs maakten die niet zoveel los. Komt wellicht door zijn bescheiden inborst. En waarschijnlijk is zijn stem daar ook aan debet. Ik beweer niets geks als ik zeg dat Anne Soldaat niet tot de allerbeste zangers van Nederland behoort. Vindt-ie zelf ook: “Ik ben natuurlijk een gitarist die ook zo nodig moet zingen.” Ach ja, we kunnen niet allen zoals Tim Knol worden geboren met een gouden strot.
Anderzijds bewijzen Bob Dylan of Neil Young ook al decennia dat je best een aardige carrière kunt opbouwen zonder die kwaliteit.
En eigenlijk -zo concludeerde ik na meerdere uren luisteren naar Soldaat-liedjes- is zijn stem uit duizenden herkenbaar. Meestal laverend tussen melancholisch en toch hoopvol. Misschien heeft Soldaat zelfs de perfecte stem voor zijn eigen muziek – zo prettig als die in het gehoor ligt, op het comfortabele bed van zijn eigen melodieën.

Dat geldt helemaal voor zijn nieuwe plaat Fact and Fears, die terecht unaniem lovend werd ontvangen. En die hem eindelijk de verdiende doorbraak als soloartiest lijkt te geven. Z’n muziek wordt nu zelfs op Radio 1 gedraaid.
Facts and Fears is een heerlijk gevarieerde plaat die met ontzettend veel plezier is gemaakt. Je hoort het terug in elk lied. Te beginnen met het opwekkende en vrolijke One Book, One Life waarmee Soldaat meteen de toon zet.
Het is eigenlijk te veel om op te noemen. Zo horen we dampende garagerock in Water Flowing. Dat weer wordt gevolgd door het uitermate relaxte An Angel, a Crook and a Thief. Dan is er het met strijkers verfraaide I was Lost en het euforisch Flip Decision.
En ’s mans speelsheid blijkt wel in Meet the Other Side waar Soldaat achteloos het thema van het religieuze lied Dank U (voor deze nieuwe morgen) in weet te fietsen. Op de een of andere manier ademt deze plaat ook de sfeer van de roaring twenties (van de 20ste eeuw welteverstaan). Luister maar eens naar Suffer Silently.
Wat tenslotte opvalt is dat de liedjes op Fact and Fears van zo’n hoog niveau zijn dat de meestergitarist zich pas tegen het eind van de plaat laat gelden met een vette sologitaar in Hibernation Generation. Alsof hij nog even wilde zeggen ‘oh ja, ik speel ook gitaar.’

Het moge duidelijk zijn dat Anne Soldaat met Facts and Fears -op z’n 56ste- pas echt is losgekomen, alle angsten van zich af heeft geschud en de teugels durft te laten vieren. Bijgestaan door producer Pablo van de Poel (van DeWolff) die wel raad weet met losse teugels.

Dat kan alleen maar resulteren in een spetterend optreden op de plek waar Soldaat al zo vaak heeft gestaan. Deze keer bijgestaan door Henk Hulzebosch (piano, orgel), Maarten Kooijman (gitaar), Fabian Kraal (drums) en Levi Vis (bas).
Het wordt ongetwijfeld weer een mooi weerzien, want zoals Soldaat onlangs twitterde ‘Een man verliest wel z’n haren maar niet z’n noordelijke streken.’
Hoewel dat met z’n haarverlies ook wel meevalt. Hoe dan ook: welkom terug in Groningen.

- Igor

De beoogd opener van de avond, Hans Hannemann, gaat helaas niet door wegens ziekte.