Ben RogersCAN
Hoewel de regenachtige koude dagen alweer achter ons liggen en de zon zich iets vaker laat zien, zou je na vanavond toch liever hebben dat je bij thuiskomst en blok hout op het vuur kon gooien en je jezelf een whisky in kon schenken. Het liefst uitkijkend over het Groninger platteland. Maar het moet gezegd dat Ben Rogers vanavond niet komt zingen over de lente of het opkomen van bloemetjes. Althans, dat is niet wat hij bedoelt met 'pushin up daisies' in het bescheiden hitje 'The Dealer'.
Voor de liefhebbers van de donkere stem, met een doorleefde klank van whisky en jarenlang te veel hebben gerookt. Ben Rogers raakt je vol en zorgt ervoor dat deze charismatische man je een reeks mooie verhalen vertelt. Zoals bijvoorbeeld in ‘Highway of tears’, of, naja… echt een mooi verhaal is dat niet. Beetje naar. Neem aan dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Door mensen met meer kennis dan ik wordt hij vergeleken met Neil Young, dat zal dan komen door de combinatie akoestische gitaar en mond harmonica. Hier in huis neigt de vergelijking meer de kant op van Johnny Cash, wat simpeler dan het gierende en rockende wat Neil Young doet. Maar misschien komt dit live juist wel anders uit de verf.
Op zijn eigen pagina wordt nog aan Kurt Vile en aan de americana van Wilco gerefereerd.
Hij neemt in elk geval een volledige band mee waardoor we niet alleen naar de man met gitaar hoeven luisteren, maar ook een paar muzikanten uit Canada die een behoorlijk mopje mee kunnen spelen. Dat zorgt er dan weer voor dat er meer afwisseling zit in zijn nummers. Waarschijnlijk, want dat doet hij vaker, begint hij alleen om later pas de band er bij te halen.
De uit Vancouver afkomstige Rogers heeft afgelopen winter zijn derde plaat opgenomen en is deze nu aan het promoten in Europa. Hij speelt in het voorprogramma van o.a. Frank Turner, Daniel Romano en Chuck Ragan; artiesten die prima het podium kunnen delen voor wat betreft de muziek.
Dus ogen dicht, whisky in de hand en vooral mond dicht.
anco