Joy Division (Grant Gee, 2007) [English version below]
Toen Groningen nog een behoorlijk grauwe stad was, zo midden jaren tachtig, stond een ding vast: als Joy Division werd opgezet op de swingavonden van Simplon en Vera (woensdag- en vrijdagavond respectievelijk destijds), stroomde de dansvloer vol bij de eerste tonen van Love Will Tear Us Apart. Maar het mooiste is dat dit net zo goed gebeurde wanneer Blue Monday van New Order klonk. Zelden heb ik een band zo een hit gegund als de resten van Joy Division. Zelden lukt het een band om zo'n verlies te boven te komen als van de dood van de zanger en tekstschrijver.

Joy Division was misschien vrij snel een band waar de liefhebbers van altoos enkel het nieuwste werk al gauw flauw van waren, maar dat waren natuurlijk niet de liefhebbers die hen bleven draaien en al gauw ontdekten dat de groep medestanders zich gestaag bleef uitbreiden. Om de zoveel tijd zag je weer iemand gehuld in de archetypische bergjes van de hoes van hun eerste LP Unknown Pleasures – een grafische verademing en mededogenloze trendsetter in het betere platenhoesgebeuren. Zoals al hun hoezen overigens, met als hoogtepunt Atmosphere.

Tot het eindelijk zover was dat veelbelovende bands – zoals zo vaak gelukkig – een paar decennia achterom keken en alle fraais van de tachtiger jaren ontdekten. Geweldig hoe er tegenwoordig bands op het podium staan die oudere volk als ondergetekende scherp doen denken aan.... Ja, hoe heette die band ook weer? Maar gelukkig zijn het over het algemeen de goede bands waar men naar teruggrijpt en is het vaak aangenaam doch licht time warp verwarrend meedeinen op de nieuwste sensatie – hippe twintigers die een variant op een sound spelen die gelukkig niet verloren is gegaan.

Wat moet je zeggen over een band die wat mij betreft naast Hüsker Dü een decennium heeft getekend? Die in al hun melancholie, pijn en bitterheid het hele fokking nofuturetijdsgewricht juist draaglijk wisten te maken? Het trieste verhaal van Ian Curtis heeft Anton Corbijn fijnzinnig en prachtig in Control (2007) geschetst (daarmee voor eeuwig zijn lullige clip van Atmosphere goedmakend). Maar ook gewoon de bandbiografie op Wikipedia nalezen is goed voor wat prachtanecdotes – dus wie weet wat er vanavond voorbijkomt, als de echte spelers aan het woord zijn, tot Curtis zijn Vlaamse minnares aan toe. Het kan niet anders dan boeiend zijn een man aan het woord te horen die geïnspireerd door een optreden de Sex Pistols 35 pond van zijn moeder leende om een basgitaar te kopen om samen met schoolvrienden een band te beginnen.

Wat in elk geval zeker is, is dat er in de kelderbar natuurlijk flink wat vinyl de revu zal passeren en naast Love Will Tear Us Apart ook Love Is All Around zal klinken. Om dan weer eens huiswaarts te wandelen. 'Walk in silence. Don't turn away – in silence.'

david  

One of the few documentaries where the band members tell their own story about their group and the death of singer Ian Curtis. Forget about 24 Hour Party People and Control and see (and hear!) the real thing unearthed from the archives, embellished with in-depth interviews and intriguing anecdotes. Record label owner Tony Wilson, Curtis’s Belgian lover Annik Honoré, and even the reticent Anton Corbijn speak their piece.

Facebook