Tja, zo is het dan ineens alweer meer dan 20 jaar geleden, dat Bettie Serveert voor het eerst in de Vera's Kelderbar stond te spelen. Destijds het veelbelovende vervolg op het  eigenzinnige De Artsen. Met de nummers van het inmiddels klassieke debuut 'Palomine'  al op zak zal het niemand verbazen, dat we toen aardig onder de indruk waren van de catchy en melancholisch rockende songs van de nog jonge band. Palomine is in elk geval voor Carol van  (zang), Peter Visser (gitaar) en Herman Bunskoeke (bas) het startschot geweest voor een decennia-lange zwerftocht door concertzalen  over de hele wereld.

Zelf verbaast het de leden van Bettie Serveert ook dat de band met 'Oh, Mayhem!'  alweer de tiende plaat aflevert in haar 21-jarige bestaan.  "Er zijn er niet veel meer over van de oude garde.", wordt er nuchter geconstateerd door Peter Visser. En waarom Bettie Serveert het dan wel zolang volhoudt? Met een knipoog: "Ten eerste is gitaarspelen in Bettie Serveert het leukste wat ik kan bedenken. Ten tweede kunnen we niks anders, het is onze baan."

Gooi daar nog een do-it-yourself houding en een hechte vriendschap tegen aan en je tourt zo twintig jaar lang door Europa, Amerika, Canada en Japan, sta je regelmatig op de grote festivals en ontvangt je naast vele lovende kritieken ook nog  iets als de BV Popprijs. Daarnaast breng de band een rits platen uit, die allemaal heel herkenbaar Bettie Serveert zijn, maar toch sterk variëren; van stevige underground indierock tot akoestische en trippy elektronische uitstapjes, met hier en daar verstopte vleugjes country en soul.

Drummers zijn sinds het vertrek van Berend Dubbe in 1998 een wisselende factor in de band geweest. De laatste jaren lijkt deze factor weer iets constanter te zijn geworden met de komst van de stevig meppende Voicst-drummer Joppe Molenaar. "Met Joppe op drums een zachte plaat maken is onmogelijk." Dat is meteen al duidelijk op het ruig rockende 'Pharmacy of Love' van een paar jaar geleden. Bettie Serveert lijkt hiermee verfrissend bezig te zijn aan weer een nieuwe muzikale jeugd. Een lijn die wordt voortgezet op 'Oh Mayhem!', waarop sterke popsongs worden afgewisseld met feedbackende noise. En zolang de muzikanten van Bettie Serveert zich mogen uitleven op een podium, lijken ze ook daadwerkelijk geen dag ouder te worden.

In het voorprogramma staat Djurre de Haan, bassist van Alamo Race Track, maar als singer-songwriter beter bekend als Awkward I. Prachtige luisterliedjes over liefde, dood en geweten en de onzekerheid en het ongemak die deze drie thema’s met zich meebrengen. Soms met band, maar deze keer solo en akoestisch, waarbij hij op een droogkomische manier vertelt hoe deze liedjes zijn ontstaan. Dat dan weer wel.

Dikkie.

Home

MySpace

Awkward I