Gehuld in trainingspakken, denim, leer en grote zonnebrillen oogt het vijfkoppige Cardinals uit Cork alsof ze zo uit Warhols Factory in Midtown Manhattan zijn komen lopen — niet bepaald wat je zou verwachten uit het idyllische Ierse Kinsale. Maar wie zich onderdompelt in een Cardinals-nummer, belandt in een korrelig, zwart-wit landschap waar gruizige rock-’n-rollnostalgie naadloos samensmelt met de glooiende heuvels van Ierlands muzikale traditie. Hun op The Pogues geïnspireerde, shanty-achtige coupletten vloeien moeiteloos over in refreinen die de hele ruimte vullen, en verpakken vaak donkere, melancholische liefdesverhalen in intieme, zacht gesproken observaties vanuit de ik-persoon.