Over alles wat ik van Cinnamon Beach kon vinden op het internet ligt een dekentje heen. Een dekentje van positiviteit en vriendschap: Huiskamerconcerten (bij hipsters moet dat weer Coffee House Music heten), begonnen als project voor De Nacht van de Kunst en de Wetenschap, knusse festivalletjes en optredens in tuinen. Geen wonder dat onze coördinator meteen aan mij dacht om het stukje te schrijven. Als ik niet uitzinnig door weides huppel ben ik aan het fantaseren over het adopteren van kittens.

Maar goed. Cinnamon Beach is zo ver ik kan horen en lezen niet zozeer een band die een intieme sfeer wil voortbrengen alleen om het intieme an sich, maar omdat ze een avond willen vormen waarbij ze een aanval op het cynisme openen en dan niet met de lege (drop those panties) drumbeat van Mumford & Crap. Begonnen met zijn tweetjes, nu een viermansformatie waarbij ook de electronica niet wordt geschuwd om wat saus over de melancholiek te leggen. Ik zeg laat het cynisme thuis (Do what I say, not what I do) en trek de stoute schoenen aan om die leuke jongen of dat leuke meisje mee te vragen. Of neem je partner mee als je die hebt, mag allemaal. | REMY

facebookpagina Cinnamon Beach