Claw Boys Claw
Fuz
Het concert is uitverkocht. Kaarten over, of op zoek naar kaarten? Ticketswap is de meest veilige optie om dit te regelen. Je hebt hiervoor wel een Facebook account nodig.
Toen ik zo’n twintig jaar geleden Claw Boys Claw zag spelen op A Campingflight to Lowlands Paradise liep ik maanden later nog steeds met een Claw Boys Claw-shirt over straat. Met zo’n doppinda-achtig poppetje met een lucifer in z’n hand op de voorkant. Lekker groot, supercool. Zo goed vond ik dat optreden en zo gaaf vond ik hun muziek. En ik was niet de enige, want in die dagen - toen bandshirts nog de mode waren - zag je heel veel mensen met een Nipple-shirt; volgens velen dé klassieke Claw Boys Claw-plaat, uit 1994. De CD Will-O-The-Wisp (1997) had ik gekocht, maar Nipple en $uga[r] (1992), met de geweldige hit ‘Rosie’ had ik van de bibliotheek geleend en getaped. Want mijn zakgeld was in die dagen niet marktconform.
Op Lowlands zag ik een band die ondanks hun zoveel jaren van spelen en platen maken er nog steeds zin in had. John Cameron als genietend muzikant en die andere spil, de boomlange Peter te Bos, als bevlogen voorman. Op de juiste manier het publiek mennen of opzwepen, met die oneindige en uiterst sympathieke grijns op zijn gezicht en op de juiste momenten het publiek induiken, om ook de achterste rijen te bereiken. Een voorman die veel bands zouden wensen. Dat Te Bos ook verantwoordelijk was voor het artwork van het festival, maakte het hem alleen nog maar groter.
Goed, die show was een moment, maar toen ik ze tijdens de ‘comeback’ ‘Pajama Day’ (2008) in VERA zag, was het net zo opwindend en opzwepend als elf jaar daarvoor in Biddinghuizen. En die keren dat ik ze daarna zag, idem dito. Met die dampende show in de Utrechtse Loudmouth tijdens Le Mini Who? nog goed in het geheugen gegrift. Dat het tijdens de eerste show van Claw Boys Claw in VERA er nog iets ruiger aan toe is gegaan wil ik graag geloven. Dat was rond het debuut Shocking Shades of Claw Boys Claw, uit 1984. Tevens, aldus enkele wandelende VERA-kronieken, de eerste show van de band buiten Amsterdam. In de dagen dat een band uit de Randstad strijdend het bolwerk Groningen moest veroveren. The Ex heeft daar ook nog heftige herinneringen aan. Maar goed, in die tijd was alles ruiger.
Tegenwoordig is de boel netjes aangeharkt en is veel van het afwijkende zorgvuldig gesnoeid. Gelukkig zijn er dan nog enkele bakens, zoals Claw Boys Claw, die laten zien hoe het kan: een kleine vijfendertig jaar met plezier en bezieling platen maken die meedoen voor de prijzen. Geen snoepjes van de week, maar wel platen die boven een hoog gelegde lat uit steken. Want ook het eerste deel van ‘It’s not me, the horse is not me’ dat onlangs is verschenen (opgenomen door Hospital Bomber Jan Schenk) is eentje waar alles vanaf spat. Luister maar naar het titelnummer en je begrijpt wat ik bedoel. De hit heeft een hele fijne Iggy en de Stooges-vibe, ook zo’n rocker die nog wel drie eeuwen meekan.
In VERA zullen de heren van Claw Boys Claw wederom laten zien dat ‘naar een bandje kijken’ nog altijd een van de mooiste dingen is. Want Te Bos & Co. geven altijd wat er in zit. Gaaf, man.
Niek
Voor het zover is komt Fuz met hun catchy punknummers de Grote Zaal opwarmen. De vier dames met drumster Gini Cameron (dochter van) in de gelederen timmeren al een flinke tijd aan de weg. Recente wapenfeiten: ouwe rotten Boss Hog supporten in Paradiso en met de Popronde het land doorkruisen, waarbij ze ook te bewonderen waren bij onze buren van Kinki Kappers.