Sinds de laatste update van Spotify staat bij mij de optie weer aan dat na elk album muziek wordt gespeeld waarvan de algoritmes van de Zweedse streamingdienst - met wisselend succes - vinden dat ik die waarschijnlijk ook wel kan waarderen. “Strange Powers” en “The Dreaming Moon” van The Magnetic Fields komen me, ondanks dat het fantastische liedjes zijn, inmiddels behoorlijk de neus uit en hoewel ik mezelf nou niet echt tot de harde kern Sebadoh-fans schaar, heb ik het gevoel dat ik hun discografie van voor naar achter en weer terug ken. Toch heb ik de optie nog niet uitgezet, en één band is daar in z’n eentje verantwoordelijk voor: Cola.

Het zal rond mei 2022 zijn geweest dat Spotify me ineens “Degree” serveerde, de nieuwste single van de voor mij - dacht ik toen nog - totaal onbekende groep uit Canada. Ik was behoorlijk onder de indruk van de combinatie van mid-90s slacker indie rock en moderne post-punk op de track. Een flinke vleug jangle pop die in schril contrast stond met de dead pan lead vocals en daarmee een sound creëerde die op de een of andere manier frisser klonk dan de meeste andere nieuwe groepen in hetzelfde straatje die ik de afgelopen jaren had gehoord. En het allerbelangrijkste: het was ook gewoon echt een heel goed liedje. Een bescheiden deep dive in de ‘discografie’ (nou ja, de drie andere singles) van de band volgde, en het was toch vooral debuutsingle “Blank Curtain” die me het meest omver blies. Pretentieloze, sluimerende post-punk die zelfingenomenheid verruilde voor catchy gitaarlijntjes die amper vorm wisten te vinden over een stuwende baslijn en drumpartij. Een perfecte indicator van het geluid van de plaat Deep in View die ook in maart vorig jaar verscheen.

Gezien “At Pace”, mogelijk het beste liedje op het album, met 2,7 miljoen plays met kop en schouder boven de rest uitsteekt, vermoed ik dat jullie auto-recommend op Spotify het nummer net zo vaak langs laat komen als de mijne. Terecht ook, de hoekige zanglijn en Sonic Youth-achtige slaggitaren maken van het nummer een instant cultklassieker waarin we weer Cola’s gave voor ondefinieerbare maar pakkende gitaarloopjes horen. Zo’n nummer waarvan je de sfeer in je hoofd kan hebben, in plaats van het liedje zelf.

Mocht je uit puur enthousiasme Deep in View hebben aangeslingerd en je afvragen waarom de sound je toch enigszins bekend voor komt, dan is dat waarschijnlijk omdat je in augustus 2015 in Vera was voor een samenwerkingsconcert met Noorderzon, waar de groep Ought speelde ter promotie van hun nieuwe album Sun Coming Down, dat een maand later zou verschijnen. Nadat Ought in 2021 uiteenviel maakten zanger-gitarist Tim Darcy en bassist Ben Stidworthy een doorstart met drummer Evan J. Cartwright, maar die show in Vera vergaten ze niet.

Fastforward naar gisteravond. Downstage-collega Paul opent WhatsApp en heeft 263 ongelezen berichten in onze groepsapp. De reden: Ben heeft ons gemaild, dat zijn nieuwe band Cola op tour is in Europa en dat ze nog een avond vrij hebben op 4 juni. De herinneringen aan die show in augustus 2015 als belangrijkste drijfveer om ons weer te mailen. Of wij interesse zouden hebben om een Downstage Extra te organiseren met de band. Aangezien Cola voor vijf van ons één van de hoofdredenen was om een kaartje te kopen voor Best Kept Secret een weekend later, valt het besluit snel. Iedereen kan wel werken of etentjes afzeggen om te werken, de eerste lijnen voor de poster staan al op papier en vermoedelijk draait iedereen gelijktijdig Deep in View.

Naast een deluxe editie van Deep in View met instrumentale demos bracht Cola dit jaar ook een nieuwe single uit: “Keys Down If You Stay.” Hopelijk een teken dat de groep aan meer nieuw materiaal werkt dat we gaan horen tijdens hun show. Er is mij wel eens verweten dat veel Downstage-tekstje gewoon een lange prelude zijn om op het einde hard te kunnen roepen dat we potjes bier gaan drinken in de kelderbar, maar laat me dat vandaag eens anders doen: 4 juni, Cola in de kelderbar!  | Hugo