Gregg Kostelich en Michael Kastelic slapen van jongs af aan met een mooie uitgave van de Nuggets-dubbelelpee onder hun kussen. De op die legendarische twee platen verzamelde protopunk uit het midden van de jaren zestig is allesbepalend voor de muziek die de twee oerbandleden van The Cynics als sinds 1983 maken. Om nieuwigheid en muzikaal avontuur hoef je niet bij de heren aan te kloppen, maar met tien albums op zak is hun invloed inmiskenbaar. Samen met bands als The Fuzztones en The Lyres is de band uit Pittsburgh, Pennsylvania een van de groepen die aan de wieg staan van de garagerock zoals deze in de vroege jaren tachtig vorm krijgt.

De band debuteert in 1986, met nog steeds heerlijk klinkende 'Blue Train Station'. De harde kern van de band bestaat uit Kostelich en Kastelic en voor de drums- en baspartijen lijken er voor elke plaat  weer andere bandleden te worden geronseld. Op 'Blue Train Station' hoor je de garagerock precies zoals deze in de jaren zestig ook al werd gemaakt. Gitaren die zwemmen in de fuzz, gortdroge drums, manische zang en een verdwaald orgeltje om het af te maken. Denk aan bands als The Seeds en The Sonics en je hebt een aardig idee. Het is muziek die in 1986 al retro klinkt en net zo goed twintig jaar eerder gemaakt had kunnen worden. Op de daarop volgende platen doet de band geen enkele moeite om heel veel anders te klinken.

Wel is The Cynics met dat retrogeluid een wegbereider voor bands als The Gories, die iets later in de jaren tachtig op het ingeslagen pad verder gaan. In 1994, als de punk en garagerock worden overvleugeld door grunge, stoppen de heren er tijdelijk mee. Acht jaar later is het wel gebeurd met de grunge en blijkt de garagerock van The Cynics toch een stuk beter houdbaar. De band gaat gewoon verder alsof er niets gebeurd is. Op de platen die ze uitbrengen wordt het garagerockgeluid  iets aangevuld met wat folk en psychedelica. Na het uitkomen van 'Here We Are' in 2007 blijft het wel erg stil. In 2011 jaar wordt die stilte verbroken, met het opgeruimd klinkende 'Spinning Wheel Motel'. Een heerlijk plaatje met de vertrouwde, beat geörienteerde rock, maar ook met veel aandacht voor melodie en de ruimte om het gas af en toe wat terug te nemen. Naast de Nuggetsbandjes blijken ook namen als The Byrds en REM opeens uitstekende referenties te zijn.

Na bijna dertig jaar en tien platen klinkt The Cynics nog steeds als een fris, jong bandje met een retro garagegeluid. Niks mis mee, niet zo heel bijzonder, zegt u? Misschien niet, maar ondertussen zijn ze wel uitgegroeid tot instituut voor alles wat iets met garagerock te maken heeft. Ronnie Splinter, vroeger gitarist van The Outsiders, een legendarische Amsterdamse band in de 60's, speelt een aantal nummers mee met The Cynics. Het wordt een mooie avond.

- Bart