De huidige generatie garagerockers beperkt zich allang niet meer tot een mengeling van rauwe sixties rock'n'roll en soul. Natuurlijk is de psychedelica en de jaren zeventig punk er al een tijdje in geslopen, maar het gaat allemaal veel verder. Als je het maar in een losse en vuige sound uit de speakers laat knallen, dan kun je van alles in de garage mal gieten. Van ruige punk tot psychedelische seventies rock, stoner rock, hardrock, 60ies pop à la Beach Boys en Beatles, indie en alternatieve rock en weer terug naar rauwe soul en rock'n'roll. Denk je het allemaal wel te hebben gehad, kom je ineens de classic rock garage op 'Peaced And Slightly Pulverized' (2018) van David Nance uit Omaha, Nebraska tegen. Hoe dat klinkt? Nou, denk aan een mengeling van Neil Young's Crazy Horse met hier en daar een Springsteen snik terwijl The Velvet Undergound, The Stones, Hendrix en The Stooges ook een potje meeblazen. Dat alles op een psychedelisch bedje met een slordige en rauwe punksound, want garage, hè.

Vooral de meest compacte nummers van Nance op deze plaat geven echt dat gevoel van classic rock songs van eind jaren zestig tot begin jaren tachtig. Waarschijnlijk heeft Nance dat opgepikt tijdens het maken van complete coverplaten van Lou Reed en The Rolling Stones.

"This freak-flag-waving allegiance to dinosaur-rock traditions matches his outlook on life and our grim prospects for survival on a planet that resembles a figurative and literal dumpster fire. For Nance, a face-melting guitar solo isn’t just a showcase of virtuosity; it’s a form of therapy, the only means to let out his anger and anxiety without getting himself arrested or committed."

In de niet zo compacte nummers vliegt David Nance graag uit de bocht. Dat kun je al horen op zijn vroege 8-track opnames en zijn covers van zoals gezegd van Lou Reed, The Stones en ook op de door de mangel genomen versies van Beatles songs.op 'Beatles For Sale' (2017). 'These Guys Stink' staat er over de coverfoto met daarop de Fab 4. Ja, covers door de mangel nemen doet Nance ook graag, liefst met gierende en noisende gitaarsolo's. Dan zingt ie daarbij alsof hij allerlei middelen tot zich heeft genomen. 'Music That Sounds Like Drugs' lees ik ergens. Het klinkt allemaal bijna grappig, maar de muziek van Nance heeft toch bepaald ook een donker en soms zelfs deprimerend randje met serieuze onderwerpen als verdriet en dingen die mis zijn met de wereld (dat zijn er jammer genoeg nogal wat). Maar dan weer zo leip gedaan, dat je niet weet of je moet lachen of huilen. Maar heerlijk rauw op je dak valt de gruizige sound van David Nance altijd. In zijn eentje vanaf 2012 op allerlei cassettes en platen, lekker lo-fi op de 8-track, totaan de latere platen met de David Nance Group, die vanaf 2017 met volledige band in de studio zijn opgenomen.

Die gruizige sound Van David Nance vloeit natuurlijk voort uit de voorliefde voor bands als The Oblivians en The Reatards in zijn jeugd. De samenwerking met de grillige singer-songwriter Simon Joyner - eveneens uit Omaha en zo'n beetje de mentor van Nance - en The Renderers - een Flying Nun band, die vanuit Nieuw Zeeland in Los Angeles is terechtgekomen - doet de rest. Op 'Negative Boogie' (2017) is er voor het eerst sprake van een echte band, de David Nance Group en wordt er in een echte studio opgenomen. Hoewel voller is het geluid niet minder vuig dan voorheen. Referenties naar bands als Swell Maps, Pere Ubu, Canned Heat en Crazy Horse vliegen door elkaar heen. Een Merle Haggard cover ontaardt op de gebruikelijke Nance-wijze in een psychedelische solotornado. Door deze plaat hoor ik zelf voor het eerst van David Nance via de enthousiaste Jannen van onze lokale platendealer Elpee. En ene Jack White ook, die de David Nance Group meeneemt op tour. Zo staat de band af en toe voor een heus stadion te spelen in plaats van in keldertjes. Nance geniet er wel van.

"I couldn’t even think. It was just all surreal. I’ve never been in front of that many people in my life, nor would I ever think that, you know what I mean? Never in my wildest dreams would this shit get to that level. So that was just a trip, but I mean, they got a big ass PA, so it was like wild as shit to hear it loud as fuck. [Laughs] You know, like, echoing off of buildings and stuff. So that was like the thing that was like, “Oh, OK, this is sick.” Like you hear like your guitar feedback over fuckin ‘everything. But yeah, it was nuts, man."

En nu maar zien waar 'Peaced And Slightly Pulverized' van eind vorig jaar de David Nance Group zal brengen. In elk geval in ons eigen Vera. Goed vasthouden in de bochten!

Dikkie.