The Deaf + The ObamasNL
Naar verluidt heeft zanger/gitarist Frans ‘Spike’ van Zoest zijn band The Deaf opgericht nadat hij een concert van Dead Moon had gezien. Nou is het flauw te grappen dat het erg jammer is dat hij deze garagelegendes (en onze ultieme huisfavorieten) niet eerder dan in zijn tijd bij Di-Rect ergens zag spelen, dus laten we gewoon blij zijn dat het alsnog gebeurd is. Blijkbaar kwam hij vroeger niet in Vera, waar Dead Moon natuurlijk talloze malen te bewonderen was. Ondertussen is Spike ook fan van onze club, waar hij de vorige keer dat hij hier speelde tot de late uurtjes bleef hangen. Kan ook bijna niet anders als er overal om je heen plaatjes van je muzikale helden hangen.
Ja, ik had het in eerste instantie ook niet vermoed, maar dit eeuwig jeugdig rocktalent luistert het liefst naar garagerock, punk en sixties rock&roll. Dan zit je bij ons natuurlijk gebeiteld. Samen met welluidende namen als Miss Fuzz (bas/zang), Kit Carrera (drums) en Magere Mau (orgel) besluit Spike naast Di-Rect een zijproject te starten om zich op beduidend andere (en betere) muziek te richten. Er moet nu écht gerockt worden, verdorie! Plus dat Den Haag hoognodig haar naam als beat-stad nieuw leven ingeblazen moet krijgen. En blazen kunnen ze, vandaar de bandnaam. De afgelopen jaren heeft The Deaf vriend en vijand verrast met hoog-energieke shows, die niet zelden in een dansende, hossende, zwetende meute ontaardden. Het swingt dan ook als een tierelier, wat we te horen krijgen op debuutplaat ‘Toot Whistle Plunk Boom!’.
Door menigeen worden vergelijkingen getrokken met alles tussen Dick Dale, The Animals en The Outsiders enerzijds en The Hives, The Computers en The Paceshifters anderzijds. Net als The Computers debuteerde The Deaf dit jaar zeer succesvol op het leukste podium van Lowlands, de Charlie. Hetzelfde podium (hoewel een andere tent) als waar in 1994 Dead Moon voor het eerst op Lowlands stond, naar mijn smaak één van de beste shows van dat jaar. Toen zat Spike nog op de basisschool, maar nu brengt hij een eigentijdse ode aan al die helden van weleer. Vooral in de heftigere songs als ‘I’m Alive’, ‘Live Forever’ en ‘1973’ scheurt The Deaf heerlijk uit de bocht; de rustigere tracks als ‘Long Way Down’ zijn wellicht geschreven om de Di-Rectfans nog te bekoren. Na SXSW, Parkpop, Zwarte Cross en Lowlands kun je ze nu weer ‘in het klein’ zien. “It’s loud, it’s dirty, it’s wild, it’s The Deaf!”
Voorafgaand aan deze doofmakende Hagenezen, is het eerst tijd voor The Obamas oet Grunn! De drie bandleden Arnold Nieborg, Joris Witvliet en Eli Padmos spelen/speelden al in o.a. The Kickers, The Swains, The Gravediggers, De Fuckups en The Monroes en hun muziek is een mix van surf, bluespunk en sixtiesgarage. Vernoemd naar de 44e president, wilden ook zij de boel veranderen. Niet dat hun muziek zo vernieuwend is, maar de bedoeling is wel het Groninger rockwereldje weer eens wakker te schudden. Met zoveel ervaring in de band gaat dat zeker lukken. Mijn verwachting is dat ze het langer gaan volhouden dan hun naamgever; die zie ik volgend jaar nog wel sneuvelen in dat door en door verrotte Amerikaanse politieke systeem. Niet dat we ons daar vanavond druk om gaan maken: dit avondje swingende tijdloze rock&roll gaat niemand ons meer afnemen!
T-Ice