Toen Jordi 'Duende' Ariza Lora en Victor Brandt een dikke twee jaar geleden hun eerste plaatje maakten, moesten ze dat tussen het maken van hun huiswerk door doen. Beide jongens waren net 17 jaar oud toen ze als Death Letters debuteerden met een leuke plaat, vol bluesy gitaarherrie. Inmiddels zijn ze twee jaar verder en hun tweede album ligt al weer een paar maanden in de schappen.

Als je nog in je tienerjaren bent, wordt je snel volwassen. Van 17 naar 19 is nu eenmaal een grotere stap dan van 30 naar 32. De ontwikkeling gaat met andere woorden snel en dat hoor je ook terug aan de manier waarop ze muziek maken. Op hun titelloze debuut stond alles nog in het teken van inspiratiebronnen als de White Stripes en The Black Keys. Net als hun voorbeelden ramde het duo uit Dordrecht zich, slechts gewapend met gitaar en drums, door een serie woeste bluespunkliedjes heen.

Nu, twee jaar verder, is het duo hoorbaar op zoek naar nieuwe inspiratiebronnen en op 'Post-Historic' doen ze er alles aan om diverser te klinken. Het simpelweg 'tienerleed er uit rammen' heeft plaats gemaakt voor beter doordachte muziek, met veel ruimte voor andere muziekstijlen. De bluespunk van hun debuut hebben ze ingeruild voor een wilde mix van postrock, hardrock, emo en andere flarden indie. Voor het enthousiasme en de passie maakt dat niets uit. Victor Brandt doet nog steeds verwoede pogingen om zijn drumstel aan gort te meppen en Ariza Lora schreeuwt om de haverklap de longen uit zijn lijf.

Bij hun debuut kwam veel van de positieve kritiek voort uit recensenten die de twee jongens zo schattig vonden. En toegegeven: het had ook iets vertederends. Twee piepjonge ventjes die zich het snot voor ogen speelden en bloedserieus met hun muziek bezig waren. Ze hadden hippe kapsels en Ariza Lora had de naam van zijn vriendinnetje met viltstift op zijn gitaar gekalkt. Maar nu, met twee jaar meer ervaring, is het ook wel zo eerlijk om ze daarop te beoordelen. 'Post-Historic' is vooral een ambitieus plaatje, waarmee de jongens willen laten zien dat ze meer in hun mars hebben. Goed, het waaiert misschien iets te veel kanten op, maar de passie en het plezier in hun muziek spreken boekdelen. De plaat toont vooral aan dat de jongens niet bang zijn om verder te kijken dan de muziek die ze kennen en graag experimenteren met nieuwe vormen. Laat ze lekker rommelen, ze komen er vanzelf. Met het risico om als een ouwe lul te klinken: op een gegeven moment hebben echt wel door ze door wat ze het beste past

Met hun optreden op Noorderslag in 2009 kregen de jongens iedereen stil met een felle en gedreven set bluespunk. Nu, twee jaar ervaring en nog een plaat verder, kun je minimaal hetzelfde verwachten, van een band die alles in zich heeft om nog veel meer mooie en gedreven gitaarherrie te maken.

Ze worden daarbij ondersteund door S as in Assasins, een jonge band uit Rotterdam met personele linkjes naar het hoofdprogramma en het momenteel erg hippe Rats on Rafts. De band doet het wat rustiger aan dan de Death Letters en zoekt meer de popkant van de gitaarrock op. Hun pop is meerstemmig, tegendraads en doet wel een beetje denken aan Grizzly Bear.

Vanavond is het dus met recht een jonge honden-avond, met twee bands die volop in ontwikkeling zijn en waar je in de toekomst nog veel meer van gaat horen. Het ideale moment om ze nu al te zien.

Bart