DeWolff + Flying TrashcansNederland
Hoe hard kan het gaan? Toen ze respectievelijk 13, 16 en 17 waren, brachten drie Limburgse jongens onder de noemer DeWolff hun debuut-EP uit. Niet met radiovriendelijke standaardpop of de zoveelste matige hiphop, nee: met psychedelische hardrock uit een tijd ver voordat hun ouders hen überhaupt verwekten. Ze speelden hun eerste show nergens minder dan in Paradiso. In twee jaar stonden ze op Pinkpop!
De jaren erna ging het nog sneller. West- en Zuid-Europa werden veroverd, zelfs in Australië traden ze op. Hun tweede plaat ‘Orchards/Lupine’ topte een elfde plek in de vaderlandse albumlijsten, ongekend voor een alternatieve rockband tegenwoordig. Ik weet nog wel dat er een kleine ‘buzz’ rond de band hing, en men het had over die drie jonge gastjes die een geweldige liveshow weggaven, nog onder toezicht van hun ouders. Op Eurosonic zag ik dat het geen hype was. Als een jonge reïncarnatie uit de tijden van Led Zeppelin en Deep Purple bliezen ze de dopjes uit je oren. En het maakt ze niks uit hoe groot de venue is: op Lowlands en Sziget deed DeWolff het schijnbaar moeiteloos over.
Nu hebben ze een eigen All Star-schoen, zijn al genomineerd voor een Grammy en hebben net in Georgia met Mark Neill (producer van ‘Brother’ van The Black Keys) hun vierde langspeler gemaakt, getiteld ‘Grand Southern Electric’. Een titel die al aangeeft dat steeds meer de zuidelijke blues opgezocht wordt. Dit resulteert in een “perfecte mix van goede songwriting en next level-riffs op een fundament van groovy drums en vocalen die doen denken aan Leon Russell in zijn vroege jaren”, aldus hun eigen site. Ik zag in de Volkskrant al vier van de vijf sterren uitgedeeld worden.
Voor een on-Nederlands goede bak bluesy hardrock, vol psychedelica, gitaarsolo’s en een enorme dosis energie, weet je waar je vanavond moet zijn. De wolfmannen zijn terug!! - T-Ice
De support van vanavond wordt ingevuld door Flying Trashcans, een jonge psychedelische rockformatie uit Leeuwarden. Met een gemiddelde leeftijd van achttien jaar, maakt dit viertal tijdloze, experimentele psychedelica die soms is terug te leiden tot bands als Can en Pink Floyd. Dat de jongens een fantastische show neer kunnen zetten blijkt wel een uit de recensie die 3voor12 over ze schreef. "Het hardste applaus van de avond komt al vroeg en het is niet voor de hoofdact, maar voor Flying Trashcans".
