Dirty Beaches, de eenmansband van Taiwanese Canadees Alex Zhang Hungtai zou eigenlijk vorig jaar al optreden in de Grote Zaal, maar dat concert werd afgelast. Nu wordt het ingehaald en dat is is een goede zaak. Dirty Beaches bracht afgelopen jaar een bijzondere en fascinerende plaat uit en zijn optreden is dus het wachten waard.

En dat wachten is ergens wel toepasselijk, want Dirty Beaches is niet echt muziek die direct makkelijk in het gehoor ligt. Je moet er even voor gaan zitten en het over je heen laten komen. 'Badlands' is een soort van slaapkamerproject, waarop Hungtai alles voor zijn rekening neemt. De instrumenten, de zang, de samples: alles heeft hij zelf gedaan.

Een soort van Spinvis, zegt u? Qua werkwijze zijn er wel overeenkomsten en zelfs qua aanpak kun je een lijntje trekken. Net als Spinvis bouwt Hungtai zijn liedjes op aan de hand van samples, waar hij overheen speelt met gitaar en waarbij hij zingt. Maar de muzikale uitvoering verschilt behoorlijk. Hungtai laat zich insipiren door oude rockabilly, goedkope elektronica en zijn liedjes zijn overgoten met een stevige cassetteruis. Hij heeft eigenlijk nog het meest gemeen met een band als Suicide.

Het is mooie, maar ook verontrustende muziek. Alsof een ernstig depressieve Elvis Presley samen met The Cramps op zolder is opgesloten, zo klinkt het wel een beetje. Soms is hij ook net Roy Orbison, maar dan wel met een zeer duistere ondertoon. Al was het maar vanwege de Hungtai's stemgeluid, dat in een grafkelder lijkt te zijn opgenomen. Een moment later verwerkt hij een sample van noisepioniers Les Rallizes Desnudes in een suikerzoete jaren vijftigmelodie. De combinatie gierende noise en klassieke rockabilly is eigenlijk de beste typering van wat Dirty Beaches doet.

Hoe dat live gaat klinken? Geen idee, maar bijzonder en meeslepend zal het ongetwijfeld worden. En helemaal alleen is Hungtai niet. In het voorprogramma staat Faster Pussycat Kill Kill, die alleen op basis van hun bandnaam een volle zaal verdienen. De bandnaam is afgeleid van een exploitatiefilm uit de jaren '60, van het soort dat Quentin Tarantino opnieuw wil verfilmen. De muziek van de band uit Nieuw Zeeland past daar ook precies bij: veel sixties, beat en een scheutje rockabilly. 

Bart