Een van de allerbeste platen uit 2010 is 'Play it Strange' van The Fresh and Onlys uit San Francisco en ik draai 'm nog regelmatig. Dit specifieke album is het derde dat de band in anderhalf jaar uitbrengt en het is nog steeds hun beste plaat. In een elftal liedjes storten ze een tsunami van muzikale ideeën over je uit, verpakt in bedrieglijk eenvoudige gitaarpopliedjes. Alsof The Byrds, R.E.M. en The Cramps in een dikke Amerikaanse cabriolet zijn gepropt en met een zonnebril op het hoofd langs de westcoast de zonsondergang tegemoet rijden. Vooral het liedje 'Waterfall' is eentje om een keer te horen en nooit meer vergeten.

Goed, dat is dan mijn persoonlijke favoriet van dit bijzonder interessante bandje, maar je kunt ook kiezen voor hun vorig jaar verschenen plaat 'Long Slow Dance', een album dat stiekem net zo goed is. Het verschil is dat The Fresh & Onlys op dit album ongeveer alle rauwe garagerandjes uit hun muziek hebben weggehaald, waardoor de licht psychedelische popliedjes meer en meer naar de New Wave-hoek trekken. Met flinke bakken galm en een wat rustiger insteek krijg je een heerlijk, dromerig plaatje voor je kiezen.

De band is opgericht door zanger / gitarist Tim Cohen en Shayde Sartin en wordt snel gecompleteerd met drummer Kyle Gibson en gitarist Wymond Miles. Ze maken werk van hun bandje. In 2008 brengen ze hun eerste plaat uit en vijf jaar later staat de teller op vier studioplaten en twee EP's. Dan hebben we het trouwens nog niet over de soloplaten van Tim Cohen en de -werkelijk prachtige- soloplaat van Wymond Miles gehad, maar dat is voor een andere keer. Het zijn bezige baasjes, die niet alleen behoorlijk wat platen uitbrengen, maar daar ook bijzonder positieve kritieken mee oogsten. Grote blogs en kranten schrijven lyrisch over dit Amerikaanse bandje en je vraagt je af of het dan niet vreemd is dat ze niet veel groter en populairder zijn dan dat ze nu zijn?

Misschien is het dat wel, maar zo gaat het tenslotte wel vaker. De stelling dat kwaliteit zichzelf verkoopt gaat in de muziek niet altijd op. Bandjes zonder pretenties, die alleen maar mooie liedjes willen schrijven omdat ze daar lol in hebben en zich niet druk maken over de rest, komen nu eenmaal minder snel in de spotlights als de Justin Biebers van deze wereld. Dat maakt ook helemaal niet uit. Misschien is het jammer dat zo'n goede band niet bekend is bij een nog groter publiek, maar aan de andere kant heeft echt wel z'n voordelen. Nu kun je ze namelijk gewoon gaan bekijken in je eigen club. Zonder enige poespas. En dat is heel wat waard.

Bart

Home

Facebook