HOWRAHNL+ Naive SetNL
Guitar driven indie double bill
VERA is alweer ruim een halve eeuw de Club For The International Pop Underground, maar we worden ook alweer vele jaren verwend met steengoeie nationale acts.
Deze avond krijgen we zelfs een prachtige double bill: Naive Set en Howrah.
Wie van deze twee de hoofdact is, zou ik niet durven zeggen, want ze spelen al ruim een decennium in het linker rijtje van de eredivisie van de popmuziek. De leden van Howrah deden dat eerst in o.a. Zoppo en Space Siren.
Kiezen hoeft deze avond gelukkig ook niet, want beide bands spelen een lekker lange set.
Zowel Howrah als Naive Set heeft eind 2024 een nieuwe plaat uitgebracht, die stuk voor stuk prachtig zijn.
Zeer verschillend, maar des te beter ze elkaar aanvullen op deze avond. De liefhebber van gitaarmuziek komt in elk geval volledig aan haar/z’n trekken.
Ik zal maar bekennen dat ik fan ben van Howrah vanaf de eerste plaat Self_serving Strategies, die in 2018 uitkwam. Dat was zelfs een van mijn favoriete platen van het jaar.
Van een band waar ik zelf in had willen spelen, met liedjes die ik zelf had willen maken.
Liedjes waar je zo lekker in kunt hangen of schuilen.
Howrah maakt muziek waarvoor het woord meeslepend is uitgevonden. Smachtende zang van Cees van Apeldoorn, twee gitaren die vervormd en vaak dissonant klinken en om elkaar heen wervelen, voortgestuwd door een groovende bas van Aico Turba en drums van Ineke Duivenvoorde. Ideaal om heupwiegend mild bij te headbangen en om soms bij weg te dromen/nachtmerrieën.
Op de opvolger Bliss (uit 2021) zijn ongeveer dezelfde loftuitingen van toepassing.
En sinds november 2024 is er Ends and Means, een plaat die ook je aandacht vraagt én verdient.
Howrah maakt geen muziek om ‘ns gezellig een kopje thee bij te drinken met je buren.
De duistere muziek kan zelfs behoorlijk naar de keel vliegen, merkte ik.
Dat was de reden dat ik Ends And Means aanvankelijk wel opzette, zoals een aantal keer bij het koken, maar ik wat naargeestig van de eerste liedjes werd. Apocalyptische gevoelens welden op bij het horen van openingstrack The Outsider. De in galm gedrenkte schelle gitaren, de klaaglijke desolate stem, de staccato slagen van de drumster.
Misschien kreeg ik er iets te veel associaties van de wereldellende bij, maar ik trok het moeilijk.
Niet dat ik in mijn Snollebollekes-periode zat, maar ik verlangde een tijdje naar iets vrolijkers. Iets dat me een beetje hoop gaf.
Maar ik vond het ook raar, want verdomme, Howrah was toch een van mijn favoriete Nederlandse bands?
En ik kan inmiddels zeggen dat dit nog steeds het geval is.
Want ik hoorde heus wel dat de nieuwe plaat weer goed was en natuurlijk kwam dus alsnog het moment dat de plaat me bij de kladden en kloten greep.
Na die eerste zes beklemmende minuten van The Outsider volgt het niet veel opgewektere Here i Am.
En wordt het einde der tijden-gevoel in Discoveries nog even extra versterkt door de onheilspellende kerkklokken aan het begin.
Nu ik het lied nog ‘ns goed heb geluisterd -op de koptelefoon- hoor ik dat het helegaar geen kerkklokken zijn, maar een gitaar is. Het effect is net zo huiveringwekkend.
Deze fan van het eerste uur gaat al spoedig weer zó op in de muziek dat een song van 5-6 minuten in een oogwenk voorbij lijkt te zijn.
En halverwege de plaat breken er – heel subtiel- toch wat zonnestralen door. Eerst in Weakened Eyes (track 5) en vooral daarna, in Man in the Looking Glass – een melodieuze song waar Interpol jaloers zou zijn.
En ik betrap mezelf er tijdens het roeren in de wok op dat ik er zelfs even blij van word.
Of is Howrah toch een beetje opgeschoven richting pop? In het slepende slotnummer (met heerlijke bas) meen ik plots Marc Almond (van Soft Cell) te horen.
En ik ben wederom hooked aan Howrah.
Dat ik Naive Set ook mag aankondigen is al een klein wonder. De Amsterdammers waren lekker op stoom met hun onweerstaanbare jangly gitaarpop-liedjes. Hun derde titelloze album werd zelfs genomineerd voor de 3voor12-award van 2018. Maar toen kort daarna twee bandleden de band verlieten zag het ernaar uit dat het game, set and match was voor Naive Set.
Tot Jan Schenk, ex-lid van o.a. The Hospital Bombers en inmiddels vooral erkend producer (ook van Howrah), naar verluidt de gitaar weer ter hand had genomen. Of hij niet zin had om…
Dat had hij wel. Het samenspelen beviel goed en aangezien Schenk ook de eerste plaat van Naive Set had opgenomen moest hij dat ook maar met de volgende doen. Want ja, de band (nu een viertal) was weer helemaal opgeleefd.
En dat is te horen op In Air Quotes, dat ruim vier jaar na Soft on Terrror (2020) verschijnt.
Hun vierde langspeler begint meteen met het heerlijke Velvet Undergroundige Air Quotes. En schakelt daarna meteen door naar het lekker jengelende American Flag – zo’n lied waarvan je denkt dat het al dertig jaar rondzingt.
Naive Set heeft een breed palet, met diverse klankkleuren. Niet van kauwgomballen, maar meer warme en aardse tinten.
Soms maakt de band met een paar welgemikte streken een schets, zoals in Fully Realised, waaraan ook niet meer hoeft te worden toegevoegd.
Verdomme, mooi dat Naive Set weer is teruggekeerd in de pop-eredivisie.
Kan niet wachten om ze weer live te zien.
Igor