Als je vroeger Tetris op je Gameboy ging spelen, kwam als eerste de Kathedraal van de Voorbede van de Moeder Gods (ook wel Basiliuskathedraal of Pokrovkathedraal - dé blikvanger van het Rode Plein) in beeld, waarna het hypnotiserende deuntje begon en het zenuwslopende spelletje kon beginnen. Dat spelletje ging in de vroege jaren ‘90 ‘viral’ en in Japan bedachten ze een levende variant van deze Russische game: Human Tetris. Deelnemers moesten zich in bochten wringen om door een gat in een naderende muur te komen, anders zou de muur ze in het water vegen. Onzinnige teevee dat (uiteraard) met veel leedvermaak gepaard ging. Dat er een paar Moskovaren vervolgens de titel van deze spelshow als naam voor hun band zijn gaan gebruiken is koddig. Dat vervolgens de muziek van deze band totaal geen raakvlakken met het beroemde spelletje heeft, maakt de naam geinig, maar niet meer dan dat.

Want de muziek van Human Tetris, de band, is veel interessanter dan het treurige amusement dat bij het spelletje kwam kijken. De muziek is bloedserieuze en redelijk melodieuze Postpunk. Althans, op basis van een paar stevige singles die de afgelopen jaren zijn verschen, want het is inmiddels zes jaar geleden dat er een heuse plaat het licht zag, onder de titel ‘Happy Way in the Maze of Rebirth’. De Human Tetris van toen is een andere dan de Human Tetris van nu, want na 2012 ging de band uiteen en kwam in 2016 weer samen. Tegenwoordig klinken ze minder pretentieus dan vroeger en meer to the point. Het viertal uit Moskou heeft iets beter naar de goede kant van The Cure geluisterd en komt verrassender voor de dag dan destijds. Binnen afzienbare tijd zal de plaat ‘Memorabillia’ verschijnen, die meer eer doet aan de Human Tetris van nu.

Nog beter naar The Cure geluisterd heeft Super Besse, de band uit Minsk, Wit-Rusland, die hoge ogen gooide tijdens de afgelopen editie van EuroSonic/Noorderslag en nu samen met Human Tetris de Europese zalen bij langs gaat. Super Besse heeft meer smaken in het geluid, want ook het Cold Wave-stempel kun je op deze band drukken. Niet voor niets vernoemden deze heren zich naar het Franse skigebied.

Op hun recent verschenen plaat ‘La Nuit’ vliegen de synths en elektrische beats je om de oren en het ijzige declameren van teksten in het Russisch - of Wit-Russisch, daar wil ik van af zijn - maakt het spannend. Maar hun sound is veel kouder dan Postpunk kan klinken. In Huis de Beurs braken ze afgelopen januari de boel af en maakten ze de verwachtingen meer dan waar. Vandaar dat ze dit voorjaar langs de Europese venues gaan om de mensen die niet bij hun show in Groningen waren, te laten zien wat ze kunnen. Die tour langs de zalen is een opwarmertje voor de vele festivals deze zomer, in Midden-Europa, waar ze tussen de grote namen op de affiches staan.

Zo vaak hebben we geen Russische bands over de vloer, al staat de teller voor 2018 met deze twee namen reeds op drie. Het past in de stroom aan interessante bands die uit andere gebieden dan Engeland of de Verenigde Staten komen. En tijden veranderen, immers. Maar ook zonder dit adagium maakt de Postpunk uit Moskou en Minsk een bezoek aan VERA sowieso de moeite waard. Kom op tijd wat smaakmaker Super Besse trapt af.

Niek