JambinaiKOR
Jambinai. Dat wordt op meerdere fronten een speciaal concert. Zo hebben we nog niet vaak een Zuid-Koreaanse band op het Vera podium gehad. Het zou zelfs zo maar eens de allereerste keer kunnen zijn. Dan produceert Jambinai verder een uiterst sfeervolle, bezwerende en tegelijk experimentele mix van post rock, free jazz en post metal. Zo ergens in de contreien van God Speed! You Black Emperor en Mono, waarbij een verdwaalde Isis (voor alle duidelijkheid, de band) of Pelican voor flarden woestheid in het muzikale landschap zorgen. Het meest opvallend is echter het unieke geluid van de band, waarbij gebruik wordt gemaakt van allerlei traditionele Koreaanse instrumenten als de piri (een rietblaasinstrument als de oboe), de haegeum (een twee-snarige viool) en de geomungo (een soort uit de kluiten gewassen langwerpige citar).
De traditionele instrumenten worden op een natuurlijke wijze doorsneden met een rock-instrumentarium van bas, drums en gitaar en elektronica, waarbij het tussen de rustige, betoverende soundscapes en sporadische hoogzwevende vrouwelijke vocalen flink kan stormen. De band is opgericht in 2009 en komt uit indie scene van Hongdae, zeg maar het hippe gedeelte van Seoul. De drie oprichters studeren dan allemaal kunst aan de Nationale Universiteit en besluiten Koreaanse traditionele muziek in een nieuw heavy jasje opnieuw onder de aandacht te brengen. Na een EP in 2010 komt in 2012 de eerste echte plaat uit, Différance, die op de Korean Music Awards in 2013 wordt onderscheiden als het beste crossover album van 2013.
Door de plaat komt Jambinai via het World Village Festival in Finland in Europa terecht, waarna Brazilië en de USA (SXSW festival) volgen. De drie oprichters, Ilwoo Lee (gitaar , piri), Bomi Kim (haegum) en Eun Young Kim (geomungo) worden live ondersteund door een bassist en een drummer (van de screamo-band Hollow Jan). Het vijftal kan bedrieglijk rustig achter de instrumenten zitten, zodat je denkt bij een jazzconcert te zijn, als de voornamelijk acoustische instrumenten klinken. Maar dan gaat de orkaan ineens los, scheuren de gitaren, beuken de drums en gaan ook de traditionale instrumenten over de top in een lading originele en zware riffs. Het is mooi om te zien, hoe iedereen dan over zijn of haar instrument zit te headbangen. Dit gaat leuk worden voor zowel oude jazzcats en post rockers als voor hedendaagse post metalbangers!
Dikkie.