De laatste keer dat ik de Jon Spencer Blues Explosion zag is twee jaar geleden. Ze speelden als headliner op de jaarlijkse Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort en ik vond het eigenlijk heel logisch dat ze daar stonden. Alleen het woord 'blues' komt al in beide namen voor en muzikaal sluit het niet minder goed bij elkaar aan. Het festival wil 'rhythm en blues' en als iets de JSBX kenmerkt is het wel ritme en blues. Prima op hun plek zou je zeggen.

Het leeuwendeel van het publiek bleek in de Oosterpoort bleek daar toch iets anders over te denken. Ik heb zelden een volle zaal zo snel leeg zien lopen. Het duurde maximaal een kwartier voordat het toeschouwersaantal was gereduceerd tot ongeveer 50 mensen die vooraan het podium hun hart ophaalden aan de snoeiharde en opgenaaide grotestadsblues die de band al twintig jaar kenmerkt. De rest van het publiek was verschrikt de zaal uit gevlucht. Het optreden kende geen enkel rustmoment of afzonderlijk gespeelde liedjes. Het was eigenlijk een langgerekte, spijkerhard gespeelde bluesgroove, aangevuld met flink wat punk en noise-elementen en Jon die de microfoon achter in zijn keel probeerde te stoppen. Ik vond het optreden een heerlijke explosie van energie en met afstand het beste wat die avond speelde.

Het gros van de mensen in de Oosterpoort was het dus niet met me eens. Ik heb mensen horen zeggen dat ze de muziek hard vonden en dat het weinig met 'bloes' te maken had. Bij het eerste argument kan ik me wel iets voorstellen. Voor wie de blues heeft leren kennen via de Robert Cray's en Gary Moores van deze wereld is de muziek van Jon en zijn makkers als klap met een natte handdoek. Op klassieke platen als Orange, Now I Got Worry of Acme vinden blues, punk en rock 'n' roll elkaar in een gelukzalig en snoeihard muzikaal huwelijk. Dat de JSBX weinig met blues te maken zou hebben vind ik de grootste onzin. Wat mij betreft is er een directe lijn te trekken met de herrie van JSBX en de blues zo als hij klonk toen Muddy Waters een elektrische gitaar om zijn nek hing. De riffs, de grooves en manische insteek: de Jon Spencer Blues Explosion heeft juist precies door waar het in de blues om draait.

Natuurlijk weet iedereen in Vera dit al lang. Jon, Russell en Judah gaan tenslotte way back met onze club, stonden hier al meerdere malen op de planken en wonnen al twee keer de Vera Poll. En het zou me niks verbazen als ze dat dit jaar ook weer doen.

Support is The Glücks uit Oostende, België. Deze Bonnie & Clyde maken primitieve garage-rock 'n roll en weten met hun pompende riffs en beukende drums alles los te maken wat vast zit. Vergelijking? Misschien wel alle bandformaties van Jack White met een meisje (The Dead Weather, The White Stripes).

- Bart

Showtime:
20.30: The Glücks
21.30: JSBX