De twangy gitaar, groot geworden door The Ventures, The Shadows en Duane Eddy, is een graag gehoorde gitaar in VERA. Sterker nog, toen Quentin Tarantino met de muziek in Pulp Fiction de Surf en Dick Dale weer in het zonnetje had gezet, speelde Man Or Astro-Man? al jaren de sterren van de hemel en was Groningen toen al enige tijd het centrum van een bloeiende Nederlandse Surf-scene. Met The Firebirds en vooral The Krontjong Devils als bekendste namen. Niet dat Tarantino daar invloed op heeft gehad, maar Dick Dale stond in 1996 nog op Lowlands. Kortom, het leefde. Maar niet overal altijd zo heftig.

Want zoals het gaat, hebben stromingen tijdelijk (kort of langer) je aandacht en dan is er weer iets anders wat de aandacht vraagt, maar als je die gitaar dan na een tijdje weer hoort, grijpt die je meteen weer bij de kladden. La Luz deed dat bij mij met ‘It’s Alive’, hun eerste plaat, uit 2013. Vier dames uit Seattle die met elke noot de juiste sfeer te pakken hadden. Uiteraard heeft La Luz de benen ook stevig in de huidige tijd, zodat het niet te vervelend retro of bedacht klinkt. Dat houdt het geluid fris en maakt hun platen goed.

Op het onlangs verschenen 'Floating Features' - na ‘It’s Alive’ (2013) en ‘Weirdo Shrine’ (2015) - hun derde, gaat La Luz verder dan alleen surf, ook de jaren '70 wordt in het geluid opgenomen, lekker psiegedelies, weet je wel? Maar dan wel juist gedoseerd. De band is inmiddels vanuit Los Angeles aan het opereren en daar is altijd meer drugs dan elders op de wereld. Het tript op LSD, het droomt lekker weg, het heeft een stevige sixties-doowop-kant, The Shangri-Las-achtige samenzang en net als de vorige twee platen is het uiterst catchy. De Surf Noir van La Luz heeft dus wat extra verdiepingen gekregen. Gelukkig is 'Floating Features' behoorlijk spontaan en rammelt het genoeg om niet te suf te klinken.

Daarnaast, een optreden van La Luz is niet aftikken, tien, vijftien nummers gaan en dan weer van het podium. Nee, La Luz heeft in het verleden ruimte gemaakt voor quizjes, danswedstrijden a la Soul Train en andere gekkigheid. Natuurlijk is dit wat minder aan ons Groningers besteed, maar het is weer eens een keer wat anders, niet waar? Voordat je een mening gaat vormen: het is geen middel om de aandacht van hun songs af te leiden, want die songs zijn klasse. Burger Records en het Sub Pop dochter-label Hardly Art (o.a. Protomartyr) vonden dat ook, en niet alleen zij, want alle La Luz-platen zijn allemaal met veel lof overgoten. Terecht.

Als La Luz in VERA speelt, hebben ze er een respectvolle Europese tour op zitten. Een dagje na VERA spelen ze in Paradiso en dan vliegen ze terug naar de US om een uitvier-tour langs de steden aan de westkust te doen. Ga dat dus in VERA zien, want des te verder in een tour, des te beter optredens worden. Ook omdat in Groningen de twangy gitaar altijd welkom is.

Om de avond een beetje op te warmen zal Peggy Sue gaan aftrappen. Dit duo (op papier) uit Londen is live met meer mensen en samen roepen ze eveneens de sound van The Shangri-Las op, maar duikt ook in de folk van Britse bodem. Geen opzichtige brillen of vliegtuigongelukken bij Peggy Sue, maar wel de betere popmuziek. De band heeft in VERA hun de laatste show van hun tiendaagse tour door Europa, samen met La Luz. Dat wordt knallen in VERA. Kom dus vroeg.

niek