Compleet onverwacht, maar volkomen terecht, stond afgelopen jaar de band Low met 'Double Negative' veelvuldig in de jaarlijsten van de oplettende luisteraars. En lekker hoog, ook. Het is een plaat die je niet voor je gemak op zet of ééntje om lekker bij te gaan koken. Daarvoor zijn de beats en breaks die de band onderuit schoffelen en tegelijkertijd weer overeind zetten, te ongemakkelijk. Daarentegen zo intrigerend, dat die plaat meerdere keren zijn weg naar de speler maakt.

Low is zo'n band waarvoor je - zonder erbij na te denken - naar het stadion komt. VERA in dit geval. Want ieder concert van Low is ontzettend mooi. Gepolijst, meestal. Schurend, soms. Verstild, altijd. Afhankelijk in welke gedaante ze het podium op komen. Nu komen ze met veel electronica, maar rondom The Great Destroyer (2005) rockte de band bijvoorbeeld stevig en goed. Daarvoor en daarna meanderde de band, qua geluid. Al kwam dat geluid nooit ver van de basis. Niet voor niets schopten Mimi Parker en Alan Sparhawk van Low het tot pijlers onder de indrukwekkende stroming Slowcore. Niet dat ze dat bloedstollend mooie geluid hebben uitgevonden, want bands als Codeine, Bedhead en ook Slint gingen Low al voor, maar het trio uit Duluth, Minnesota, gaf het geluid wel perfect vorm.

Rondom de eeuwwisseling had je een aantal bands die in één adem genoemd konden worden. The For Carnation, Acetone, Idaho, Lullaby for the Working Class, Windsor for the Derby, Red House Painters. Bands die kort op de Post-rock opereerden, maar toch een genre op zich vormden. Sadcore werd het ook wel genoemd. Bands die in een relatief korte periode de mooiste platen maakten. Low trok voor de buitenwacht de kar, maar er was niet of nauwelijks sprake van een collectief. Veel bands kwamen in VERA voorbij. Ook in Nederland deden we aan de Slowcore, met het Groningens AudioTransparent als voorbeeld. Het waren mooie tijden. Maar die tijden zijn niet meer. Veel van de bands bestaan niet meer, anderen hebben hun sound aangepast. Soms duikt er nog een Slowcore-band op - bijvoorbeeld Nederlandse bands Luik en The Fire Harvest - die je weer onderdompelt in die bak met schitterende deunen.

Door zo'n indrukwekkende plaat als 'Double Negative', bijvoorbeeld, ga je automatisch terug in de tijd en stof je de Low-collectie weer af. Temeer er in de recensies rondom 'Double Negative' werd  geschreven dat het een stap voorwaarts was ten opzicht van 'Drums and Guns' (2007). Met die plaat ben ik een beetje begonnen met afstand van Low te nemen. Op dat moment kwam de electronica niet lekker binnen. Alle platen daarna - allemaal op Sub Pop verschenen - vielen ook niet zoals ze waren bedoeld. Dat ligt niet aan de band, dat ligt aan mij. Ik was meer van de Kranky-periode, met schitterende platen als 'Secret Name' (1999), Trust (2002) en 'Things we lost in the Fire' (2001), de plaat die iedere liefhebber in de kast moet hebben staan. Op die platen stuwden ze de sound, die ze al op hun weergaloze debuut 'I Could Live in Hope' (1994) lieten horen, op tot een sublieme hoogte.

'The Great Destroyer', het debuut op Sub Pop, bouwde voort op de uitgesproken singles 'Canada', 'Dinosaur Act' en 'Sunflower'. Dat was ook zo’n plaat waar Sparhawk en Parker hun kijk op de Sadcore een draai gaven. Hoeveel verstilde platen kun je immers maken? Sparhawk zocht in die dagen sowieso vaker de distortionpedalen, bijvoorbeeld met z’n Retribution Gospel Choir; een uitlaatklep voor zijn ingetogen werk bij Low. Vanaf 'Drums and Guns' kwam Low iets voller ten tonele. Het is nog steeds een trio - Parker, Sparhawk en op dit moment Steve Garrington (de bassist wisselt nog wel eens) - maar de nummers worden vaker met electronica ingekleurd. Op 'Ones and Sixes' (2015) deden ze dat ontzettend mooi. En nu met 'Double Negative' denderen ze daar nog eens overheen. Prachtig.

Dat belooft een bijzonder mooie avond te worden. Zeker als in het voorprogramma Hilary Woods aantreedt. Deze dame verschijnt op het altijd spannende Sacred Bones (o.a. Amen Dunes, Janny Hval, Marissa Nadler). Afgelopen editie van Eurosonic zag ik deze Ierse dame in bar The Blokes tijdens het 25 jarig jubileumfeestje van het Belgische boekingskantoor TOUTPARTOUT. De dromerige soundscapes met zang vielen bijzonder goed in het gehoor, al was het moment minder gelukkig: het was borreltijd. Dan met Low in de algehele herkansing, om er eens goed voor te gaan. Kom op tijd. Voor een geweldige avond.

niek

Timetable:
20:00 Hilary Woods
20:45 Low
22:45 Verwacht einde