Testosteronbommen of militante feministen die bij het zien van de bandnaam meteen op de blauwe knop BUY TICKET klikken, kunnen beter eerst even onderstaande tekst lezen.  Om een lied van de band zelf aan te halen: Think Twice.

Het drietal Male Gaze uit San Fransisco gelieve dus niet te verwarren met de Filipijnse feministische meidenband The Male Gaze. Kleine kans ook met de wat flauwe song- (Pale Gaze) en albumtitels als Miss Taken (2017) en Gale Maze (2016). Laten we het erop houden dat de mannen zichzelf en de wereld niet al te serieus nemen en meer tijd en aandacht besteden aan de muziek.

Muziek die lijkt te zijn gemaakt voor Vera. Het is rauw, niets ontziend, hard en toch melodieus, donker, grungy en post punkish, het ruikt naar garage en bevat historische referenties (men denke aan Joy Division die hier uiteraard ook z’n sporen naliet aan de Oosterstraat 44). En last but not least: Male Gaze is een band die weet hoe je een goed lied schrijft.

Een perfecte opwarmer voor Oh Sees dat een avond later hier de boel op stelten zet. Dat kan bijna geen toeval zijn: Male Gaze-frontman Matt Jones runt namelijk samen met John Dwyer van Oh Sees al jaren het label Castle Face Records. Een label met een neus voor talent (het debuut van ene Ty Segall verscheen bij Castle Face) en een keur aan ‘Vera-bands’ zoals The Fresh&Onlys, Warm Soda, King Gizzard & The LIzzard Wizzard, The Blind Shake, OBN IIIs en uiteraard Oh Sees zelf).

Denk niet dat de band zichzelf zo op een goedkope manier een plekje op het label bemachtigde. Het was meer een onafwendbare stap. Jones bracht in 2011 met z’n vorige band Blasted Canyons al eens een plaat uit, stortte zich daarna op het label en raakte zo geïnspireerd of gefrustreerd dat-ie een paar jaar geleden een nieuwe band oprichtte.

Een band die de vaart erin heeft. Male Gaze bracht in drie jaar drie platen uit. En aangezien de laatste alweer ruim een jaar geleden verscheen zal nummer vier wel aanstaande zijn. Dat belooft wat. De vorige platen waren qua songs van een constant hoog niveau, maar zijn gaandeweg steeds beter gaan klinken.

Op deze plaat klinkt de band (in bijv. Tell me how it is) bijna als Interpol.  Wat volgens mij helemaal niet verkeerd is, maar het is wel fijn dat ze live minder cool en collected is dan de New Yorkers. Laat Male Gaze op het podium juist furieus van leer trekken.

Dat is niet onopgemerkt gebleven. Inmiddels is de legendarische Henry Rollins ongeveer de grootste fan van Male Gaze. Hij wilde zelfs de liner notes van Miss Taken voor z’n rekening nemen. Hij schrijft onder andere: “Have you ever flung yourself out there to such a degree that you risked total humiliation if it all went south, to where the next step would be self deportation to some distant island of annihilation in your mind? How did that work out for you? Don’t worry, Male Gaze knows and they wrote some songs about it. Look out your window, down at the glittering metropolis below and listen to this album.

Ik denk dat je niet perse een metropool-uitzicht nodig hebt om van de muziek te genieten. Kom gewoon naar het mooiste podium van Groningen Stad. Ja, jullie ook militante feministen en testosteronbommen. Dit kan wel eens zo’n avond worden waarbij je jezelf er aan het eind op betrapt dat je het hele concert niet stil hebt kunnen staan.

Igor