CLUBKAARTSHOW
Wednesday 11 DecemberMeltheadsBEL
AffaireBEL
Clever postpunk and compelling garage
Heel soms hoor je een lied dat zo overdonderend is dat het daarna nog dagen nadreunt in je hoofd. Al komt dat misschien ook omdat je het eindeloos hebt herhaald.
Naïef stompte me vanaf de eerste regel (Ik ben misschien niet de slimste jongen, maar ik ben niet naïef) in m’n gezicht en kegelde me een halve minuut later omver.
Een slepende song met intense zang en zinnetjes die zich als weerhaakjes in je gedachten boren - en er door de andere muzikanten nog even extra diep in worden gehamerd. Met twee repeterende akkoorden (Em en C, dezelfde twee als in Nirvana’s Something in the Way).
“Dit is het!” jubelde ik headbangend. “Het kan…deze muziek met Nederlandstalige teksten!”
Ik had blijkbaar even wat gemist, zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat, want in thuisland België was het nummer van Meltheads op de dag dat het uitkwam in 2022 meteen al ingeslagen - gelijk een bom.
Een lied voor de eeuwigheid, een instant Belpopklassieker.
Van een piepjonge band met weinig verfijnde naam. Een melthead is iemand met ‘weggesmolten hersenen' door een overdosis drugs. Maar de vier hebben dan ook niet de ambitie om de nieuwe Clouseau te worden: “We halen zowel inspiratie in de postpunk zoals Shame en Idles, maar door de oudere garde worden we ook vaak vergeleken met klassiekers zoals The Stooges, Iggy Pop en The Sex Pistols.”
Deze scribent zou daar zelf ook nog Cage The Elephant en vooral Nirvana aan toe willen voegen. Vanwege de zacht/hard-dynamiek, gevoel voor (pop)melodie en de gelijkenis van de zanger/gitarist Sietse Willems met Kurt Cobain. Niet alleen qua uiterlijk (met name als z’n haren voor ’s mans gezicht hangen), maar ook de vergelijkbare rauwe strot.
Het zijn ook nog jongens met zelfspot, getuige deze quote na hun doorbraak: “Als prepuberale jongens ontmoetten we elkaar in het middelbaar. Daar stelden we al snel vast dat we dezelfde passie hadden voor gebrekkig gitaar spelen. Sindsdien is er niet zo heel veel veranderd, enkel de podia zijn wat groter geworden.”
En dan ook nog zoveel emotie in je teksten leggen en het uit je tenen schreeuwen. Je zou zeggen: niks maar aan veranderen, het Nirvana van de Lage Landen.
Die stemmen gingen ook op, bij de Belpopdeskundologen. Want dit was niet alleen goed, maar ook goud. Even een album met nog tien van deze Nederlandstalige bangers en het Sportpaleis zou volstromen. En als die diknekken in Nederland ook een beetje opletten daarna ook de Afas Live of welja de Ziggo Dome.
Maar Meltheads (opgericht in 2018) was toen al even aan de weg aan het timmeren, met Engelstalige muziek. Weliswaar geen snelwegen, maar hobbelige provinciale wegen.
Waarbij onderweg ook de bassist en drummer uit de bandbus vielen.
Maar zanger/gitarist Sietse Willems en gitarist Yunas de Proost gingen voort en zochten verder. En met de twee nieuwe krachten Tim Pensaert (bas) en drummer Simon de Geus vonden ze hun sound en band.
Want ja, waar moet je heen met al je energie en je Nederlandse liedjes als je de Lage Landen al aan flarden hebt gespeeld?
Naïef is dus een uitzondering (zo’n beetje wat Creep voor Radiohead is).
Niet alleen door de andere taal, maar het is vooral ook door het slepende tempo een atypisch Meltheads-lied.
Zodra je debuutplaat Decent Sex (die begin 2024 uitkwam) hoort, wordt dat meteen al duidelijk. Het wordt zeg maar binnen enkele seconden uit je hoofd geramd.
De eerste track (en tevens titelsong) is een ziedend uptempo nummer, met smerige sologitaar dat na ruim een minuut teruggaat in tempo, maar alleen maar intenser wordt door de zanger die z’n stembanden naar de kloten en de longblaasjes uit zijn lijf schreeuwt.
En dan moeten er nog tien songs volgen.
In het volgende lied Night Gym hoor ik ook de echo van Supergrass (bij nader inzien eigenlijk de beste Engelse band uit de ‘90’s).
We zijn nog geen twee liedjes onderweg en ik ben al fan, voor het leven.
Amai. Wat. Een. Energie.
Alsof ze deze plaat in één live sessie op de band hebben geknald.
Maar daar klinkt het dan weer net te goed voor.
Met dat gebrekkig gitaarspelen valt het ook wel mee. Die De Proost kan wel wat en hij heeft ook zo’n lekker volvet vies geluid. Die drummer en bassist doen trouwens niet echt voor hem onder.
Ze maken muziek met maximaal effectbejag, zonder dat het ook maar één seconde stoort.
No one is innocent gaat fullspeed, met heerlijke over-the-top-gitaarlicks met veel galm, maar geen noot te veel.
Ik zou hier alle liedjes wel willen bespreken, maar je moet ze zelf maar gaan luisteren
Maar ik wil nog wel even Screwdrivers noemen, weer zo’n Supergrass-waardig lied en het enige op de plaat met een ‘lichte’ sound. Al kan de band het toch niet laten om het te laten ontaarden in een zompige stamper, met tenslotte een hardrock-apotheose.
Elf klasse songs, waarvan de helft de 2:30 minuten niet eens aantikt. Of nog geen 1 minuut zoals de verschroeiende afsluiter Melvin. Alsof de band nog even alles geeft en daarna de aarde mag vergaan.
Ik moest ook wel even bijkomen van deze razernij van nog geen half uur.
Maar kreeg ook steeds meer zin om Meltheads live te zien.
Dus maar even dit concert op YouTube gekeken: Meltheads - Live at Farrm (full show)
En wat denk je?
Van hetzelfde laken een pak, maar nu met bewegend beeld.
Het werd me meteen duidelijk waarom deze Vlamingen dit jaar een van de sensaties was op Eurosonic.
Met als aandachttrekker frontman Sietse Willems.
Nou ja man, hij oogt nog als een knulletje. Je zou er geen stuiver voor geven in de boksring of de Poelestraat, maar eenmaal op het podium met een microfoon in z’n knuisten verandert hij in een doldriest podiumbeest. Die soms z’n gitaar afdoet zodat hij nog beter z’n overtollige energie kwijt kan.
Wat ook opvalt aan dit optreden in Hasselt is hoe goed en strak deze jonge band al op elkaar is ingespeeld - en dat was december 2022.
Op Eurosonic heeft Meltheads vast ook heel wat boekers overtuigd. Sinds half september tourt de band al door België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Engeland - dus verwacht vanavond een nog strakkere en ingespeelde band.
Ik durf er wel meer dan een stuiver om te verwedden dat Meltheads in nog veel meer landen voet aan de grond krijgt. En daar zullen ze net zo hard headbangen op Naïef, dat prima tussen de andere liedjes blijkt te passen.
Misschien dat die Nederlandstalige plaat ooit nog komt, maar het Sportpaleis en Ziggo Dome moeten nog maar even wachten.
Bovendien is VERA natuurlijk de habitat voor een band als Meltheads.
Graag sluit ik af met de woorden van een Belgische liefhebber die zich na het zien van deze registratie ook zo verheugt op het concert: “Ik kijk er al naar uit. Meltheads, die smijten zich helemaal.”
Oh ja, kom op tijd, want voorprogramma Affaire (een electronic rockduo uit België) belooft een heel fijne opwarmer te worden.
-Igor