Een paar jaar geleden hadden we de Tijuana Panthers op bezoek. Een alleraardigste garageband, met een ietwat bedriegelijke naam. De band komt namelijk niet uit de Mexicaanse stad bij de Amerikaanse grens, maar uit Long Beach bij Los Angeles. Dat is een dikke twee uur verderop, voor wie het weten wil. Mint Field, echter, komt wel uit die Mexicaanse stad, al kun je dat weer niet uit hun naam afleiden. Met garagerock hebben ze ook niet heel veel op. De twee dames van Mint Field doen namelijk aan shoegaze en dat doen ze erg goed.

Want zoals het bij het genre hoort hebben zangeres / gitariste Estrella Sanchéz en drumster / toetseniste Amor Amezcua het hoofd in de wolken en de blik op de grond. The Mint Field wandelt op dezelfde dromerige paadjes die illustere namen als Slowdive of My Bloody Valentine ooit ook betraden. Je krijgt lang uitgesponnen nummers, met vertederend zachte zang en galmend gitaarwerk, uiteraard met enige regelmaat uitmondend in een lekker furieuze noise.

Als je luistert naar debuutplaat 'Pasar de Luces' kun je je maar moeilijk voorstellen dat er echt maar twee bandleden aan het werk zijn. Sanchéz metselt gitaarlaag op gitaarlaag, er galmen toetsen op de achtergrond en een stevige bas en drums zorgen voor het fundament. Het levert een mooi, doordacht album op met lang niet alleen shoegaze. Op de uitstekende single 'Quiero Otoño de Nuevo' bepalen een dreinende motorikbeat en een wave gitaar de sfeer. Meer dan op hun allereerste EP haalt de band invloeden uit ambient en postrock. En juist dat zorgt voor de nodige spanning op de bepaald niet slechte plaat.

Sanchéz en Amezcua zijn vriendinnen sinds high school en besloten in 2014 muziek te gaan maken. Sanchéz speelde wat gitaar, Amezcua kon uit de voeten op het toetsenbord en ze leerde drummen. Zo ontstond Mint Field en met de toevoeging van de inmiddels weer vertrokken bassist Andrés Corella gingen ze serieus aan het werk en een jaar later kwam de eerste EP 'Primera Salidas' uit, waarop je duidelijk kunt horen dat de band nog op zoek is naar een eigen geluid. Nu, een paar jaar later en een bassist minder, hoor je de ontwikkeling. De nummers op 'Pasar de Luces' klinken voller, doordachter en rijker. Dat belooft wat voor vanavond. Ik ben net zo benieuwd als jij.

-Bart