Helaas kan VERA door de smalle ingang in het oude voorpand grote aantallen bezoekers niet snel verwerken. Kom dus op tijd om een lange rij te ontlopen.
Heb je nog geen maandkaart, hou dan € 1,50 paraat voor een snelle kassa-afwikkeling. Alvast bedankt.

__________________________________________________________________________

Dat heb je soms. Dat je een bandaankondiging wil schrijven voor Vera en dat je met precies dezelfde herinnering start als de vórige keer dat je over de band schreef. De laatste keer dat Moss in Vera speelde was december 2010. Hoewel ik een enthousiaste aankondiging had geschreven, kon ik uiteindelijk niet bij het concert aanwezig zijn. Vandaar dat ik onwillekeurig toch weer terug moet denken aan de laatste keer dat ik de band wél in Groningen zag – in oktober 2009, toen er een prachtplaat in de schappen lag, maar de meeste mensen de trip naar Vera te veel moeite vonden.

Nu ligt er wederom een prachtplaat. Misschien nog wel mooier dan de vorige. Hoewel ik moet bekennen dat ik persoonlijk Ornaments nog niet zo gek vaak gedraaid heb (terwijl Never Be Scared/Don't Be a Hero destijds mijn cd-speler lange tijd nauwelijks verliet). Maar de kwaliteit van het nieuwe album valt niet te ontkennen. Hier klinkt een band die zeker is van zichzelf. Een band die weet hoe je versieringen in dienst stelt van de muziek, in plaats van andersom.

Ornaments biedt meer dan de catchy, goed doordachte indiepop waar de band inmiddels om bekend is komen te staan. De ritmesectie krijgt de kans zich verder te ontplooien, er worden synths ingezet die refereren aan muziek van een kwarteeuw of langer geleden, en er wordt veel meer gevarieerd in de lengte van de nummers. Dat levert een hoop materiaal op waar een pracht van een liveset mee gebouwd kan worden. Dan is het een fijne bijkomstigheid dat de band zich de afgelopen anderhalf jaar bijkans kapot getoerd heeft en dus zekerder dan ooit op het podium staat. Ja, dit kon wel eens heel fijn gaan worden!

Als opwarmertje vanavond de dromerige liedjes van The Secret Love Parade. Album nummer twee, Mary Looking Ready, is heel bewust afgelopen Valentijnsdag de wereld in geslingerd. De twee meiden Aino en Janna, die de jaren ’80 niet of nauwelijks meegemaakt hebben, weten in hun door elektronica gedreven muziek heel aardig de (oppervlakkige) onschuld van die periode naar het nu te vertalen. Over liefjes en leggings en een wereld die een stuk minder vals is dan in werkelijkheid. Cynici kunnen dus beter wat later aanschuiven vanavond, maar wie wel van een warm badje houdt, komt prima aan zijn trekken vanavond. Zoals het hoort.

- Weedebee