Vijfentwintig jaar is hij nog maar, de uit San Francisco afkomstige Nick Waterhouse. Maar net zoals Amy Winehouse weet hij de perfecte balans te vinden tussen vuige blues, swingende soul en opwindende rhythm en blues. Zijn in de lente van dit jaar verschenen plaat “Time's All Gone” is een eerbetoon aan het specifieke transistor geluid van de jaren '50 en zijn songs zijn hip en klassiek tegelijkertijd. Veertig minuten vingerklikkende tunes zo uit de jukebox, dansbaar, opzwepend en heerlijk nostalgisch.

Er lijkt een kleine revival op handen te zijn, een hang, als je wilt, naar de romantische jaren '50. Naar de Detroit soul, de wilde feesten in New Orleans, de speak-easys en de obscure in rook gedrenkte kelderbarren, er lijkt een onstuimig verlangen naar nostalgie. Op het zomerse Sjock Festival in Gierle, Belgie, lijkt de tijd al jaren stil te staan. De petticoats, de vetkuiven, de leren jasjes, ze schuifelen voorbij en op het kleine podium in de overvolle tent speelt de een na de andere retro rock 'n roll band alsof de tijd sinds 1955 stil heeft gestaan en zelfs oudgedienden als Wanda Jackson of The Troggs komen gedag zeggen. In Vera stonden onlangs nog JD McPherson en Slim Cessna's Autoclub en een paar van mijn vriendinnen zitten tegenwoordig op  rock 'n roll dansles.

“Time's All Gone”, het debuut van Waterhouse, die er met zijn wat moderne hoornen bril en strakke vormgegeven pakken uitziet als een labelgenoot van Buddy Holly, is een echte wandeling door vervlogen tijden. Met zijn raspend snijpende stem zingt hij romantische ballades (“teardrop will follow you”) soulvolle doowoppers (“raina”) en opzwepende rock 'n roll stompers (“if you want trouble”). Op de achtergrond vormen de prachtige stemmen van de dames van The Naturelles, die tsjirpen als opgewonden vogeltjes, een zwoel koortje en een arsenaal aan instrumenten; sexy piano, ronkende saxofoon en rinkelende tamboerijn, maken het geheel tot een waar luistergenot.

Voeg daar een gepeperde garagetrack aan toe, een cover van “I can only give you everything”, waarschijnlijk overgehouden aan zijn tijd in Californie met Ty Segall en Mikal Cronin, en het twisterfeest is compleet. Zelf zegt Waterhouse over zijn muzikale invloeden: "I listened to everything I could because I wanted to gain as much experience as possible. "I was the kid staying up for hours with the radio under the covers."

Ik denk dat dat voor menigeen van ons wel geldt.

-Nathalie