Het uit Perth afkomstige Pond werd tijdens de afgelopen editie van het SXSW festival benoemd tot ‘#1 Aus Buzz Band’ en dan kan het ineens hard gaan met je muzikale carrière. Fijn dat Pond nu door die buzz omgeven wordt, het werd eens tijd!

Bestempeld als ‘band met twee leden van Tame Impala’ krijg je al snel het idee dat het hier om een fonkelnieuwe band gaat, Tame Impala zelf bestaat tenslotte ook nog niet eens zo heel erg lang. Een paar muisklikken op het wereldwijde web verder zal je echter vertellen dat Pond (niet te verwarren met de gelijknamige jaren '90 band uit de Verenigde Staten) al ruim vier jaar bestaat en dat het nieuwe album ‘Beard, Wives, Denim’ niet bepaald hun debuut maar alweer hun vierde plaat is. Ze zijn tot vandaag de dag aardig onopgemerkt gebleven en hebben nog nooit door Europa getourd, maar na de doorbraak van Tame Impala kon ook hun succes eigenlijk niet lang uitblijven.

Muzikaal gezien is Pond dan ook sterk verwant aan Tame Impala. De band is in het leven geroepen als speeltuintje voor Tame Impala-leden Kevin Parker, Jay Watson, Nick Albrook en hun vrienden Joseph Ryan, Cameron Avery en Jamie Terry. Heel idyllisch zaten ze onder een boom te dromen van een band waarin iedereen kon spelen wat en wanneer hij maar wilde, en van het een kwam het ander.  “Maybe it was the Mulberry tree, the sunlight or something in their tea that morning that inspired them enough to write the tropical lo-fi psychedelic pastiche that became Psychedelic Mango,” aldus hun eclectische officiële biografie.

De muziek van Pond klinkt dan ook als een stelletje hippievrienden die gewoon lekker muziek maken en zichzelf niet al te serieus nemen. De titel van hun nieuwe album zegt waarschijnlijk alles over hun wensen: een baard, vrouwen en jeans. Uit dat nonchalante geouwehoer komt echter een heerlijk staaltje muziek voort dat we zeker wel serieus mogen nemen. Pond klinkt psychedelisch, opzwepend, galmend en rammelend zoals Crystal Antlers, met soms prachtige gitaarmelodieën die doen denken aan de muziek van Ducktails.

Ondanks een gebrek aan zon, zee, strand en surfdudes denk ik dat de fuzzy gitaarmuziek van deze aussies ook in ons donkere rockhol wel heel erg lekker gaat klinken. Lekker meedeinen op de psychedelische golven en verlangen naar de zomer. Althans, op het moment van schrijven is het buiten koud met regen en onweer, maar wie weet kunnen we op 13 mei al wel een surfshort aan. Of we nou nog moeten verlangen naar of al genieten van de zomer, voor beide situaties biedt Pond de perfecte soundtrack!

- Marinke